We ontmoeten Faraz bij een voetbaltoernooi van de asielzoekerscentra in Nijmegen en Grave, georganiseerd in samenwerking met Stichting de Vrolijkheid. Stichting de Vrolijkheid organiseert activiteiten voor kinderen en jongeren die in een asielzoekerscentrum wonen.

Faraz, die zelf ook actief geweest is voor de stichting, vertelt ons zijn persoonlijke verhaal.

Faraz was 16 toen hij als politiek vluchteling vanuit Iran naar Nederland kwam. “Ik had een hele, hele moeilijke situatie in Iran. Ik kom uit een politiek actieve familie. Mijn vader is overleden. Hij had ook iets met politiek en hij is doodgeschoten door het Iraanse regime.” Het Koerdische volk wordt in Iran en verschillende omringende landen met harde hand onderdrukt door de verschillende regeringen. “Vanuit het Koerdische volk willen we eigen rechten zoals een eigen taal en eigen universiteiten.” Faraz vertelt dat Koerden wel mogen studeren in Iran, maar dat ze worden tegengehouden om hogerop te komen. Faraz en zijn familie willen meer rechten voor Koerden, maar in Iran hiervoor vechten werd te gevaarlijk en uiteindelijk is hij gevlucht. “Ik heb acht dagen in een vrachtwagen gezeten. Via Turkije ben ik in Nederland terechtgekomen.”

Toen Faraz in Nederland aankwam, werd hij doorgestuurd naar een asielzoekerscentrum, afgekort AZC. “Ik wist niet eens wat een AZC was.” Als eerste kom je terecht in Ter Apel (Groningen) en heb je een gesprek bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). De IND beoordeelt of vluchtelingen in Nederland mogen blijven en een verblijfsvergunning krijgen. “Het IND vind dat ik nog onvoldoende bewijs heb dat ik gevaar loop als ik terug ga naar Iran.”

Faraz heeft wel bewijs, maar dat bewijs is tot nu toe nog onvoldoende voor het IND.

“Ik moet bewijs krijgen van de Iranese politie dat ik gevaar loop in Iran.” Omdat de politie hier niet aan meewerkt, is afwachten het enige wat Faraz nu kan. Zolang hij nog niet definitief een verblijfsvergunning heeft gekregen, loopt Faraz nog steeds het gevaar om teruggestuurd te worden naar Iran. “Op het moment dat ik na mijn studie een vast contract krijg, kan ik wel een verblijfsvergunning krijgen.”

Aangekomen in Nederland is Faraz niet bij de pakken neer gaan zitten. Hij volgde eerst een propedeusejaar van een HBO opleiding en nu studeert hij Tandheelkunde aan de universiteit. “Naast mijn studie studeerde ik acht uur per dag om Nederlands te leren.” Met die discipline was Faraz een uitzondering. Veel jongeren begonnen niet met een opleiding omdat ze niet wisten of ze in Nederland konden blijven. “Van de 100 jongeren op het AZC in Groningen, gingen er 3 naar school. De rest dronk, blowde veel en ging vaak uit.”

Asielzoekers hebben niet veel geld te besteden. “Van 55 euro in de week moet je alles doen.”

Hiervan moeten de bewoners eten en kleren kopen en alle dingen die nodig zijn om jezelf te verzorgen. Totdat je achttien bent wordt er voor je studiegeld gezorgd. Inmiddels kan Faraz zijn studie zelf betalen, omdat hij naast zijn studie werkt als mondhygiënist. Faraz vertelt ons dat de sfeer in een asielzoekerscentrum gespannen is. Veel bewoners zijn erg gestresst, omdat ze niet weten wat hen te wachten staat. Met z’n allen proberen ze voor ontspanning te zorgen door bijvoorbeeld samen te koken.

Faraz ziet de toekomst positief in. Hij voelt zich veilig en thuis in Nederland. Over een jaar heeft hij waarschijnlijk zijn bachelordiploma als tandarts. Dan kan hij gaan werken, maar waarschijnlijk gaat hij verder studeren. Ook in de politiek blijft hij actief. “Ik ben in Nederland bezig met mijn eigen Koerdische politieke partij. Ik heb ook mijn eigen website.” Faraz zou in Iran niet kunnen werken aan zijn website, waar de regering acht miljoen websites blokkeert.

Tot slot vragen we Faraz hoe zijn leven in zijn geboorteland eruit zou hebben gezien. Na een korte pauze antwoordt hij:

“Als ik nu in Iran had gezeten, zat ik sowieso in de gevangenis. Misschien was ik er wel helemaal niet meer.”