Woensdag, tevens mijn laatste dag op Curaçao, was ik druk in conclaaf met vriendinnetje Bunny terwijl we stonden te wachten op onze lunch toen zij mij ineens een beste por tussen mijn ribben gaf. Ze mimede naar me: The Ter-min-a-tor en maakte daarbij een spastische beweging met haar hoofd naar rechts. Ik snap de lichaamstaal van Bunny na jarenlange vriendschap wel en keek naar de andere kant van de bar. Ik herkende hem direct aan de tatoeage op zijn arm. Daar zat hij, in levende lijve, in zijn zwembroek aan de bar een verfrissend drankje te consumeren. Tot mijn grote schrik maakte mijn hart een klein vreugdedansje en merkte ik dat ik een rode kop kreeg. ‘Wat is er met mij aan de hand?’, vroeg ik mezelf verbaasd af. Ik bloos nooit en uitgerekend nu sta ik met een kop als een aardbei. ‘Wat een onzin!’ Ik irriteer mezelf aan mijn eigen gedrag en in plaats van de Terminator te begroeten, draai ik om en loop ik naar de eerste de beste vrije bank om mijn kont in te parkeren.

Vijf minuten later had ik de situatie weer onder controle en meldde ik Bunny zelfverzekerd dat ik even een praatje ging maken met de man van staal. Ik liep naar de bar, ging op 20 cm afstand van hem staan en voelde mijn hoofd warm worden, het zweet brak me uit en ik zag in de deur van de koelkast tegenover me dat mijn hoofd wederom op standje ‘ontploffen’ stond. Ik stamelde tegen het meisje achter de bar dat ik een aansteker wilde lenen, pakte het vervolgens met bevende handen aan en draaide me abrupt om. Terwijl ik terug liep zag ik dat Bunny me vragend aan keek. Ik mimede naar haar: Ik weet niet wat er mis is met mij. Ik liet mezelf weer op de bank vallen en begon de situatie te analyseren.

Een kwartier later bedacht ik mezelf dat ik nu klaar was om ten strijde te trekken en ik begaf me wederom richting de bar. Ik had onze lunch bordjes meegenomen naar de bar, want als ik toch die kant op liep kon ik net zo goed een beetje zooi opruimen. Bij de bar aangekomen, trilden mijn handen zo erg dat ik binnen 2 seconden was gaan lijken op een lid van de Jostiband dat auditie deed voor het slaan met de pannendeksels. Gefrustreerd knalde ik de borden op de bar en maakte direct weer rechtsomkeert naar Bunny. Toen ik naar haar toe liep moest ik nog mijn best doen om normaal te lopen want mijn benen voelde aan als rietjes. Wat is dit? Mijn tong voelde als verlamd aan, mijn zelfverzekerdheid kon aangegeven worden bij Opsporing Verzocht en mijn hoofd leek op dat van een Engelse toerist na een dagje zon aan de Turkse Riviera. Helemaal moedeloos liet ik me voor de derde keer op de bank zakken met als gevolg een keihard lach salvo van Bunny, die me met ogen zo groot als schoteltjes aan keek. Zij had mij nog nooit zo van slag gezien en lachte zich slap, terwijl ik lachte als een boer met kiespijn.

Ik zette mijn oversized zonnebril op, maakte mijn haar weer in orde en besloot the Terminator uit mijn hoofd te zetten, want als iemand je een hoge bloeddruk bezorgd kan dat onmogelijk goed voor je zijn. Ik zakte lekker onderuit op de loungebank en draaide even heen en weer om mijn ideale zitplek te creëren. In mijn ooghoeken zag ik langzaam iets in beweging komen. Toen ik de kant van het bewegende object opkeek, zag ik dat the Terminator gereed was om de bar te verlaten. En net op het moment dat ik mijn hoofd weg wilde draaien zodat ik tegen Bunny kon zeggen dat the Terminator ging vertrekken, keek hij mijn kant op. Ik schonk hem mijn aller breedste glimlach, bedankte nogmaals de orthodontist in mijn gedachte en zei zo nonchalant als ik kon: hé!