Mijn zusje was helemaal in haar element toen we de kaartjes hadden aangevraagd en vertelde over haar ervaringen met Walibi waar ze 2 keer met school is geweest. Naar aanleiding daarvan begon ons pretpark-avontuur al de avond ervoor: de hele online attractielijst werd afgescrold met YouTube ernaast als visuele ondersteuning. Meteen viel het me op dat een groot deel van de attracties opvallend veel leek op de Rollercoaster-attracties waarin alle pixelpoppetjes altijd groen werden. Maar ik beloofde dat ik mee zou gaan in de snelle (de ‘Goliath’) en houten (de ‘Robin Hood’) achtbanen, en ‘die ene waarin je af werd geschoten’ (de ‘Xpress’). De achtbaan achteruit (‘Speed of Sound’) en vrije val (‘Space Shot’) zou ik toch echt skippen.

De volgende dag werden we om half 12 door onze ouders afgezet bij het pretpark om ons te wanen in de wereld van achtbanen. “Staat jullie mobieltje aan? We komen jullie hier ook weer ophalen!” “Ja pap, oké mam… Doei hè!” Bij de VIP-balie werden we hartelijk ontvangen met een informatieboekje en gadget. Al vrij snel werd duidelijk dat het zoeken van de mystery guest die bij die dag hoorde niet zoveel zin had voor ons door gebrek aan een smartphone, dus na een kort WC-bezoekje konden we ons volledig focussen op de attracties. De ‘Xpress’ was als eerste aan de beurt, omdat die zich nou eenmaal aan het begin van het park bevond. Hoewel ik in het begin in mijn zusjes hand kneep was de achtbaan erg leuk. Daarna zette mijn zusje haar zinnen echter op de ‘Space Shot’, waar ik had gezworen niet in te gaan. “Nee hoor, het is echt niet eng! Als je in de Goliath gaat durf je dit ook!” Dus liet ik me overhalen. Aan het einde van de wachtrij waren mijn nagels afgekloven en na het hele gebeuren was ik misselijk. “Maar het was wel leuk, toch?” vroeg mijn zusje blij. Daar twijfelde ik nog over.

Op naar de ‘Goliath’. In de rij maakten zenuwen zich van mij meester – het is immers de hoogste achtbaan van de Benelux. Bovendien was ik een beetje bang nadat mijn zusje had gezegd dat deze achtbaan leek op de vrije val. “Waarom doe ik dit ook alweer?” vroeg ik me even af. Maar dit keer waren mijn zenuwen misplaatst. De achtbaan was leuk en erna had ik zelfs zín om bungelend onder een achtbaanrails door een looping te gaan in de ‘El Condor’, een attractie die mij in eerste instantie ook niet zo geweldig had geleken. Zo gezegd, zo gedaan. Hoewel ik het gevoel had niet goed vast te zitten en constant met mijn voeten de grond te raken, kneep ik niet meer in iemands hand en was ik niet meer zenuwachtig. Het enige enge aan de achtbaan was mijn kapsel achteraf.

Na de boomstammetjes (waarin ik het idee kreeg om een geweldige foto te maken voor 7Days’ fotowedstrijd op het moment dat we naar beneden gingen – wat faliekant mislukte) gingen we opnieuw in alle achtbanen, maar ik was nu immuun voor angst en ook mijn ogen waren gewend aan de harde wind en traanden niet meer. De Maaike van vroeger, de onbezorgde jongere versie van mij met stalen zenuwen, kwam weer bovendrijven en nam mij de rest van de dag over. De attracties waren juist leuk en het gillen was meer omdat het gewoon leuk is om te gillen in een achtbaan. De mystery guest heb ik niet meer gezien, noch de redactie van 7Days, maar af en toe stootte mijn zusje me aan en wees naar mensen met dezelfde gadget als wij: “kijk, die hebben ook gratis kaartjes”. De ene keer stonden we kort in de rij, de andere keer lang, maar al met al was het een geslaagde dag!

En die foto? Die heb ik, met gevaar voor het leven van mijn camera, uiteindelijk toch nog gemaakt in de ‘Robin Hood’ en is hierboven te bewonderen.