Als je ziet dat er een dagje Marlous in je agenda gepland staat is de meest voorkomende angst eerder de vreselijke oorpijn die je overhoudt dan dat je bang bent voor de ongemakkelijke stiltes. Ik kan uren raaskallen over bijvoorbeeld het feit dat ik weer eens de bus uitgestuurd ben door een lomperik van een buschauffeur die geen respect heeft voor de jeugd van tegenwoordig, in dit geval betreft het mijn eigen persoontje, die om 6 uur ’s ochtends haar bed uit komt om naar school te gaan en op die manier aan een goede toekomst wil werken en op dezelfde manier later zal moeten mee betalen aan de zorginstelling waar de dikke kont van de desbetreffende buschauffeur gewassen zal worden door een 67-jarige verpleegster op afzichtelijke Croggs. Ook kan ik lullen totdat je het gapen niet meer kan onderdrukken over mijn nieuwste kleding aankopen, het feit dat ik vind dat het vormen van een nieuw kabinet echt te lang duurt of over hoe kortzichtig het is dat iedereen altijd denkt dat ik met iedere jongen waarmee ik gezien wordt, een relatie heb.

Maar om een gesprek gaande te houden met iemand die zich letterlijk aan de andere kant van de wereld bevindt, was voor mij een zware beproeving. Hoe ik überhaupt in deze beproeving beland ben? Ik ben via het moderne medium Hyves, contact blijven houden met The Terminator. Maar hoe meer mails er verstuurd werden, hoe groter mijn ontzag werd voor mijn vriendinnen Gato en Not-Dirty Diana. Beiden bevinden zich as we speak in het land van amor himself voor een vakantie vol liefde. Vriendin Gato wist het ruim een jaar vol te houden om te mailen met de man die haar hartje sneller had laten kloppen tijdens onze backpack tour door Midden Amerika. Hij is woonachtig in een ontwikkelingsland waardoor vriendin lief niet alleen te kampen kreeg met een aanzienlijk tijdsverschil maar ook nog is met enorme cultuurverschillen en taalbarrière.

Toen ik op een zonnige dag met mijn moeder zat te borrelen in de tuin en zij vroeg naar de voortgang van de correspondentie met The Terminator deed ik mijn beklag over het feit dat leuke mails blijven sturen na het verstrijken van vier maanden iets was geworden wat zelfs van mij behoorlijk wat creativiteit vergde. De vriend van mijn zus, genaamd Tic, voelde zich geroepen om mij te vertellen wat hij dacht van mijn virtuele verstandshouding met de man van Staal. Om zijn gedurfde uitspraken goed te onderbouwen trok hij al zijn research te voorschijn, dat hij voornamelijk had opgedaan in films. In grote lijnen kwam zijn betoog hierop neer: Een marinier is niet te vertrouwen want die heeft ‘in ieder stadje, een ander schatje.’
Als ik iedere goede raad die ik ooit heb gekregen in praktijk had moeten brengen had ik nu al lang en breed meegedaan met het programma: ‘Find me a Rich Bitch’. Daarom besloot ik om net als alle andere keren, de goede raad naast mij neer te leggen en te wachten totdat ik zelf mijn kop zou stoten, of niet.

Lang de tijd om tegen vriendinnen te zeuren over hoe vermoeiend het wel niet is om een mail verstandshouding in leven te houden heb ik niet want ik ontvang nog geen week later een mail van The Terminator waarmee hij Tic’s opmerking direct van de denkbeeldige tafel af weet te vegen.
De man van Staal informeert mij beleefd dat hij niet in ieder stadje een ander schatje heeft.
Hij heeft namelijk een schatje gevonden in Willemstad en daar wil hij het graag bij houden.