Dagelijks scroll ik mijn Facebook door en bekijk ik de plaatjes op mijn tijdlijn. De meeste plaatjes doen me niet veel. Tot gisteren. Een plaatje vroeg ‘Wat heb jij liever: altijd lachen om andermans verdriet OF niemand lacht ooit om jouw grappen?’. Ik frons mijn wenkbrauwen. Wie lacht er nu om het verdriet van een ander?

Als ik er langer over nadenk, is het lachen om verdriet van een ander nog niet eens zo raar. Ik herinner me nog dat een vriendin een triest verhaal vertelde en ineens de tranen over haar wangen rolden. Het kwam zo uit het niets, dat ik me geen houding wist te geven en een ongemakkelijk lachje opzette. Ik schrok van mezelf. Huilen mocht ik niet van mezelf, want dat voelde als aanstellen. Maar dit was dan weer het andere uiterste! Jaren later durf ik verdriet steeds gemakkelijker toe te laten. Nu schiet ik soms naar de tissuedoos als een vriendin huilt. Of pink ik een traantje weg tijdens het kijken van een documentaire of het lezen van een boek. Huilen lucht op!

Het gebeurt dus zeker wel eens dat iemand lacht om het verdriet van een ander. Misschien weet je je geen houding te geven of wil je geen verdriet toelaten. Het is soms lastig om je over te geven aan je emoties. Wat doe jij als een ander verdriet heeft? En durf jij je verdriet toe te laten of stop jij het ver weg waar niemand het kan zien?

Foto: sad