Verbaasd vroeg ik wat er aan de hand was. Een vriend en ik hadden net een hilarische film gekeken toen we opeens allemaal herrie van beneden hoorde.

Bart liep naar het balkon en slaakte een diepe zucht. ‘Die bosmongool staat godverdomme weer tegen de deur te rammen.’

‘Wie?’

‘De ex van mijn onderbuurvrouw. Die komt hier wel vaker, en geloof me dat kan soms wel 2 uur doorgaan.’

Daar zat ik dus, vast bij een vriend van me terwijl ik de volgende ochtend weer heel vroeg op moest. En waarom? Omdat een of andere ex van iemand het zo nodig vond om de deur kapot te maken en het trappenhuis te bezetten?

Ik heb ze eigenlijk nooit leuk gevonden, exen. Nou ja, leuk is misschien niet het goede woord, ze zijn meer ontzettend onpraktisch. Die kan niet met die omgaan en Jantje wordt diep ongelukkig als hij Pietje tegen komt. En dan is er weer drama… eindeloze drama.

Planningen, feesten en uitgaansavondjes worden omgegooid, zodat we die ene persoon maar niet tegen komen. Een vriendin van me had speciaal haar verjaardagsfeest 2 dagen laten duren, zodat ze iedereen kon uitnodigen zonder dat er pijnlijke confrontaties kwamen.‘Gewoon geen relaties meer beginnen!’ Riep een vriendin heel blij.

Ik denk inderdaad dat de wereld er dan een stuk zorge-, frustratie- en probleemlozer uit zal zien. En als we dan toch bezig zijn, schaffen we gevoelens ook meteen af. Dan word ik ten minste niet meer een maand lang uit mijn dagelijkse ritme gerukt als ik een heel leuk meisje tegen kom.

Maar zou dat niet een beetje saai worden? Nooit meer het gevoel van blijdschap, liefde of enthousiasme? Het niet voor niets dat veel mensen verlangen naar ‘verliefd zijn’. Het is helemaal niet erg dat we soms verdrietig zijn, zolang we dit maar accepteren. Als je het mij vraagt kies ik voor haat én liefde, warmte én kou, licht én donker.

Dus mensen, alsjeblieft: de volgende keer dat je een relatie begint of beëindigt, denk dan ook na over de consequenties en houd iedereen te vriend, zelfs je ex.