En als je geen WhatsApp hebt… Tja, dan heb je pech, want dan ben je helemaal niet meer bij de tijd. Sterker nog, dan ben je niet veel moderner dan iemand met een tijgervelletje om en een bot in het verwilderde haar. Of nou ja, je mist in ieder geval alle belangrijke – en wat minder belangrijke – dingen. Want wacht eens even, is die toets van volgende week verplaatst naar vandaag toen ik ziek was? ‘O ja, jij hebt dat natuurlijk niet gelezen, want jij zit niet in het groepsgesprek op WhatsApp.’

Tijgervelletjes en gemiste toetsen. Zo iemand ben ik dus, in de ogen van anderen. Hoewel ik hoop dat ze dat tijgervelletje achterwege laten in hun beeld van mij. Als ik nieuwe mensen ontmoet, gaat het nog prima. Maar zodra we gezellig kunnen kletsen, vragen ze vaak al snel: ‘Wat is je nummer? Dan voeg ik je even toe op WhatsApp.’ Wanneer ik dan vertel dat ik dat niet heb, word ik aangekeken alsof ik een gifgroene alien ben die zojuist zijn ruimteschip uit is gestapt. ‘Geen WhatsApp? Haha, je maakt een grapje zeker?’ Weg nieuwe vriendschap. Want praten met de mond, nee, dat is echt not done. Toch ben ik niet van mijn standpunt af te brengen: je kunt best leven zonder. Het is niet als zuurstof of voedsel. Echt niet. Of moet ik dat nog even naar je WhatsAppen?

Ten eerste is het heerlijk rustig. Na een kleine enquête onder mijn leeftijdsgenoten bleek dat de meesten het zich gedwongen voelen om te reageren als het grootste nadeel van de app beschouwen. Daar heb ik helemaal geen last van, bij mezelf. Wel bij anderen, als iedereen in de pauze weer eens elke vijftien seconden op zijn of haar mobieltje kijkt. Daar zit je dan, een beetje ongemakkelijk in het rond te kijken. Ook smartphoneloos, anyone?

En ten tweede, noem me maar ouderwets: het lijkt me bijzonder irritant dat iedereen maar kan zien wanneer je iets precies leest. Je hoort vaak genoeg dat vriendinnen een zogenoemd meningsverschil krijgen omdat iemand wel online was geweest, maar niet had gereageerd op de o zo brandende vraag van Vriendin 1 wat Vriendin 2 had gegeten. Bovendien zijn alle excuses als “ik had geen beltegoed meer” ook voorgoed verleden tijd. Want hé, je hebt toch WhatsApp? Dan heb je geen reden meer om je even af te zonderen.

Ik kan nog ontelbare voordelen van een leven zonder WhatsApp opnoemen. Maar wacht even, ik moet eerst tweeten dat ik mijn column aan het schrijven ben. Ik heb al een paar minuten niks meer de wereld in gestuurd, en ook niets gelezen. Wat als ik iets belangrijks mis?