Mijn oma is een lieve vrouw. Als wij kwamen stond alles in het teken van ons. Ze bakte altijd pannenkoeken, omdat ze wist dat we dat lekker vonden en als we ergens om vroegen hielp ze ons er gelijk mee. Nu glijdt ze door de dementie steeds verder weg. Als ik haar zie zitten probeer ik aan de lieve vrouw die pannenkoeken en cake voor ons bakte te denken, omdat het pijnlijk is om haar nu te zien liggen in haar bed.

Toen we ontdekten dat ze dementerend is ging ze al achteruit, ze is dan ook 88 jaar oud. Ik was bij mijn tante op visite en ik ging even bij mijn oma en opa langs. Mijn oma dacht dat ik mijn nicht was en vroeg hoe het met haar vriend ging. Ik schrok erg en was van streek. Achteraf gezien denk ik dat dit het moeilijkste moment voor mij was omdat ik het niet zag aankomen.

Een week later moest ze naar een ziekenhuis in Zwolle voor controle (ik weet niet eens meer waarvoor). Ze werd onverwacht in het ziekenhuis opgenomen en ze ligt er nog. In het begin vond ik het denk ik het moeilijkst om naar haar toe te gaan, omdat je zag hoe erg ze het in het ziekenhuis vond. Soms denk ik dan of ze aan haar zus heeft gedacht die zelf ook dementerend is.

Inmiddels is ze verder weggezakt. Ze weet niet meer wie we zijn en als we het zeggen weet ze het vaak nog niet. Ze vergeet de simpelste dingen zoals hoe ze moet slikken of haar mond open moet doen. Het is moeilijk om te zien en op dat moment denk ik dan vaak of ik dit later wel zo wil, tuurlijk niet maar er zijn andere manieren om mensen dit soort verdriet te besparen.

Het is best raar, want vroeger was ik niet echt bezig met oud worden en dingen als de dood. Maar als ik mijn oma nu zie liggen moet ik daar aan denken en hoe het straks verder moet.

foto: Topeka & Shawnee county public library