De ramp
Het was een maandagavond, guur en regenachtig weer buiten. Koud en nat kwam ik mijn kamer binnen. Ik trok snel mijn natte kleding uit en stapte onder een heerlijk warme douche. Nog onwetend over de catastrofe die mij zou treffen.

Ik liep weer naar mijn kamer. Warm en soezig van de heerlijke douche plofte ik neer op de bank. Automatisch greep ik naar mijn smartphone en ontgrendelde het apparaat. Geen WhatsApp-icoon bovenaan in beeld. Vreemd.

Mijn lichaam schoot in de stress, mijn hoofd zat druk te denken aan alle mogelijke oplossingen. Wifi aan- en uitzetten, opnieuw aanmelden op het netwerk en de telefoon opnieuw opstarten waren de oplossingen die ik bedacht. Geen van de drie werkte en dus had ik nog steeds geen internet. Ik raakte in paniek.

Paniek
Ik wilde weg van mijn kamer, uit het huis. Gewoon ergens anders zijn, ergens waar ik wel internet had. Geen advies van NS over mijn route naar stage, geen irritante meldingen over updates en, nog belangrijker, geen WhatsApp. Want zonder WhatsApp, zonder communicatie met mijn vrienden, was ik nergens. Dan zou ik saai op mijn kamertje zitten, alleen en eenzaam.

Zo wilde ik mijn avond niet doorbrengen, maar ik moest wel. Ik kon niet anders en dus pakte ik, uit pure verveling, een schoolboek en begon te lezen. Ondertussen stroomden er gedachten door mijn hoofd over gesprekken die ik nu miste, mensen die wanhopig op mijn antwoord wachtten en afspraken die ik vergat.

Tot dit moment had ik nooit doorgehad hoe afhankelijk ik was van internet. Ik maakte zo mijn afspraken, ik sprak mensen en hield mezelf op de hoogte van alles wat er met mijn vrienden gebeurde. Hoe moest ik dat nu doen? Ik heb nog geen antwoord op die vraag en de tijd begint te dringen, want mijn mobiel is nog altijd wifi-loos. Maar ik wil het probleem wel graag opgelost hebben. Dus als jij een idee hebt hoor ik het graag!