Over chicklit bestaan grote vooroordelen. Vaak worden de boeken in kwestie meteen met bijvoorbeeld de bouquetreeks geassocieerd – je weet wel, die boeken met altijd hetzelfde plaatje op de voorkant, alleen dan een verschillende man en vrouw en een kleine verandering in de pose. “Het vaste onderwerp van de Bouqetreeks is de liefde en de verhaallijn verloopt volgens een vast stramien: een man en een vrouw ontmoeten elkaar, een relatie lijkt er niet in te zitten, maar aan het eind krijgen ze elkaar toch,” aldus Wikipedia. Niet dat er iets mis is met die reeks hoor, maar chicklit zijn heel anders. Literatuur wil ik het nou ook weer niet noemen, maar er zit wel degelijk een diepgaander verhaal in.

Als je de goede chicklit pakt zijn ze vlot geschreven, grappig en ja, ook feel good-boeken. Natuurlijk lees ik ook andere boeken, maar ik leg geen boek weg omdat ik het verhaal zo zielig vind, zoals mijn moeder, en ik hoef een zin niet 3 keer te lezen tot ik hem begrijp, zoals literatuurliefhebbers. Over chicklit zelf zegt de beroemde informatiesite overigens: “Chicklit is de, oorspronkelijk licht neerbuigende, benaming voor een vorm van eigentijdse romantische fictielectuur die in de eerste plaats is bedoeld voor vrouwen tussen de 20 en 30 jaar.” Neerbuigend, inderdaad. Maar goed, hoe moet ik het anders noemen? Romantische komedie op papier? Ja, misschien moet ik dat maar gaan doen. Veel meisjes houden immers van romantische komedie. Zelf doe ik trouwens niet aan vooroordelen hoor.

Bron afbeelding 2: Loesje