Als we ons klaar aan het maken zijn voor het ontbijt, wordt er aangeklopt: de pakjes zijn klaar en afgeleverd! We bewonderen elkaars handgemaakte kleding en schuiven dan aan voor het ontbijt. Lokaal eten ze zowel voor ontbijt, lunch en diner warm (vaak rijst/noodles met curry en kip) maar gelukkig staat er ook gewoon toast. Na het ontbijt worden we vereerd door een bezoekje van de directeur van de stichting Harvest India, en hij vertelt ons wat meer over de stichting en het programma van vandaag.

We stappen weer in de inmiddels vertrouwde bus en gaan op weg naar een opleiding tot zuster. Een klein gebouwtje zonder airco of licht, met daarin vier klassen vol met meisjes. We bezoeken ook nog even het soort van ziekenhuis in het gebouw ernaast, waar nog meer opleidingsspullen staan.
We lopen daarna de straat uit en gaan naar de rattenvangers. Dit zijn mensen, uiteraard weer uit de laagste kaste, die lijken (ja, lijken) van de straat af moeten halen. Ze zitten in een rijtje op de grond op de plek waar ze één keer per week eten krijgen: een broodje, banaantje en een ei. Wij mogen vandaag helpen met het uitdelen van het eten. Het gaat snel en chaotisch: de kinderen zijn sneaky, verstoppen steeds hun eten om meer te krijgen en daarom moet je goed opletten.

We gaan weer de bus in, nu op weg naar iets bijzonders: we mogen een bruiloft bijwonen. In India is dat een big happening: het duurt drie dagen en kost vaak 10 (lokale) jaarsalarissen. We zien een deel van de ceremonie waarbij er een soort preek gehouden wordt, en waarna de ring en een ketting uitgewisseld worden. Het is een gearrangeerd huwelijk, en dat is goed te zien. Vooral de bruid kijkt alsof ze elk moment kan gaan huilen. Het is een bizarre gewaarwording als je dan beseft wat voor keuzevrijheid we hebben in Nederland wat betreft zoveel dingen, en dus ook qua partners.
Bovenop een nabijgelegen gebouw krijgen we lunch (rijst, kip en curry, wat een verrassing!).

Als we uitgegeten zijn gaan we door naar een HIV/Aidskliniek. Veel patiënten daar zitten er hun laatste dagen door te brengen. Medicijnen worden per persoon toegewezen door de regering. We kijken er een half uurtje rond, genieten even van de mooie omgeving en keren dan met tegenzin weer terug naar de airco-loze bus (gelukkig zaten er wel raampjes in!).

Next stop: Bandalagaruvu. We bezoeken een gebouw in aanbouw, wat in de toekomst een weeshuis en ziekenhuis tegelijk wordt. De bouw duurt al drie jaar, omdat de voortgang afhangt van het geld dat de stichting binnenkrijgt. Het ziekenhuis wordt voor 21 dorpen binnen 6 km rondom het gebouw. Nu is het ziekenhuis voor de mensen in die dorpen minstens 20km verder.
Het uitzicht op het inmiddels 3 verdiepingen hoge gebouw is adembenemend met de langzaam ondergaande zon, en een koel windje maakt het een prettige afwisseling met de 30+ graden temperatuur van de hele dag.

Een klein stukje verder zit het huidige kinderweeshuis. Ongeveer 30 kinderen worden daar opgevangen. Terwijl we wachten op het eten lopen we het dorpje rond en gaan we kijken bij een boer. Als ontvangstgeschenk regelt hij dat iemand ‘even’ een palmboom in klimt om voor verse kokosmelk te zorgen (“Klappermelk”). Ik houd niet van kokos, maar ik wil de melk natuurlijk wel even proeven. Nou, dat is dus ook mooi voor het laatst, gat-ver-damme.
We krijgen in het donker een goede maaltijd met veel vers, sappig fruit. Nadat we wat spulletjes uitgedeeld hebben, die we speciaal voor deze kinderen hebben meegenomen, beginnen we aan de ruim anderhalf uur durende rit terug naar het huis, in het donker. Eerder vertelde ik al over het rijden als debielen, nou, in het donker, langs diepe bermen en over een slecht landweggetje, is het nog enger.

Maar we bereiken heelhuids het huis en gaan na het vast potje kaarten (pesten) voor de laatste keer naar dit keiharde bed. Morgen gaan we weer terug naar Chennai, Tamil Nadu.