Tijdens het ontbijt komt er een kleermaker om onze maten op te nemen en waarbij we stofjes uit mogen kiezen voor onze ‘Punjabi’s’. Deze zijn als het goed is de volgende dag klaar. We krijgen er één cadeau en kunnen eventueel voor tussen de 600 en 800 roepies (ongeveer 10 euro) extra Punjabi’s bestellen. Iedereen kiest uit het aanbod van prachtige stoffen, en dan vertrekt de kleermaker weer.

‘Go with the flow’ was vanaf dag één al ons motto, toen de reisleider het verschil tussen Westerse en Indiase tijd uitlegde. Vandaag wordt onze flexibiliteit pas echt uitgetest. We hadden afgesproken: om 9.00u ontbijt, 10.00u vertrek. Om half twaalf zitten we uiteindelijk in de bus, met een inmiddels al 3x veranderd programma. Het wordt een drukke dag vandaag, we beginnen bij een school. Alle kinderen daar zijn wezen met een Dalit-achtergrond (de laagste kaste in India). We worden ontvangen met de traditionele kransen en zang en dans van de kinderen. Na een korte introductie in een apart lokaal, gaan we langs de klassen. We worden overal ontvangen met een ‘Goodmorning!’. Het niveau van de opleiding ligt hoog. Naast de lokale taal leren ze vanaf de laagste klas al Engels, wat dan ook enthousiast en vooral heel hard voorgedaan wordt.

Volgende stop is een opvangcentrum voor prostituees. Meisjes kunnen vanaf een jaar of 14 al verkocht worden en in die wereld terecht komen. In het centrum leren ze kleding maken en na ongeveer 18 maanden zijn ze zelfstandig genoeg om het centrum te verlaten. Op het terrein waar ze verblijven, staat ook het kinderweeshuis waar de kinderen van de school van vanmorgen verblijven. De stof voor de kleding wordt aangeleverd vanuit de USA en nadat de in dit geval broeken klaar zijn, gaan ze daar weer naar terug.

Het volgende op de planning is het openen van waterputten, 4 in totaal. Bij elke waterput worden we even hartelijk en koninklijk ontvangen. Voor de inwoners van de dorpen betekent een waterput dat ze geen kilometers meer hoeven te lopen om vies en gevaarlijk water op te halen. De omstandigheden daar zijn bar en boos. Mensen hebben nauwelijks een dak boven hun hoofd en leven middenin (hun eigen) viezigheid. De kinderen zien eruit alsof ze zich prima vermaken maar hun lichamelijke conditie is hartverscheurend. Het is precies zoals je op tv ziet, maar -met het risico om cliché te klinken- het is ineens eng reëel als je er midden in staat en de geuren en kleuren je om de oren vliegen.
We krijgen kransen, ontvangst met muziek, bloemen en zelfs frisdrank, gekocht van geld dat de mensen zelf veel beter hadden kunnen gebruiken, maar wat ze met liefde aan ons besteden. Bizar.
We mogen een lintje doorknippen, en pompen één voor één water. Dat brengt in India geluk. Na een groepsfoto kunnen we weer door. En dat dus 4x. Handjes schudden, zwaaien, bloemen in je haar, en dan weer overnieuw.
Tussendoor hebben we nog een lunch midden in een weiland. Uiteraard is het rijst, met curry en kip. We zitten tussen de wilde honden (die gelukkig niet uit zichzelf naar je toe komen behalve als ze nog heel jong zijn) en genieten tussendoor van het uitzicht.
Na de waterpompen is de dag echter nog niet voorbij: we gaan terug naar het weeshuis, waar we wederom vorstelijk ontvangen worden. De kinderen zingen en dansen voor ons en wij delen lolly’s uit. We worden daarna weer uitgezwaaid, schudden rond de 400 handjes en gaan dan terug naar de basis van Harvest India voor diner. Om 10 uur ’s avonds. Go with the flow…