De wekker ging vroeg vandaag. Om kwart over zeven moesten we, aangekleed, ontbeten en wel, in de bus zitten om richting Brooklyn te rijden. Daar gingen we helpen met het opruimen van het ontbijt en het serveren van lunch voor 300 man bij een voedselbank, St. John's Bread & Life. Ik begon als afwasser bij de grote spullen. Dus de bakken waar het vlees in zat, de koffieapparaten (delen ervan) en deksels. Onder het afdrogen (want het zware werk mochten we niet doen van de aardige meneren daar) kregen we mooi een kijkje, letterlijk en figuurlijk, in de keuken van St. John's. De meneer die een teamgenoot en ondergetekende hielp, werkte al 18 jaar bij de voedselbank, en met plezier. Het inspirerende in de keuken was namelijk dat er ondanks het harde werken er wel ontzettend veel gelachen werd. Ik was bang dat we er niet geaccepteerd zouden worden omdat we heel kort gezegd gewoon anders zijn dan de mensen daar, qua cultuur, huidskleur en inkomsten, maar dat maakte geen verschil. Iedereen werkte even hard. Supermooi om te zien.

Later ging ik aan de slag bij het innemen van de borden. Daar ging ik eerst borden afspoelen, en daarna stond ik bij het daadwerkelijke innemen. Ik raakte in gesprek met Gaby, die er pas sinds augustus werkte. Ze gaf eerlijk toe dat ze het werk vooral deed in verband met sollicitaties. Ze had gesolliciteerd, en dan kijken bedrijven naar wat je doet als je werkeloos bent. Dan staat zoiets mooi op je CV natuurlijk. Gelukkig vond ze het wel erg leuk werk, hoewel er natuurlijk, net als in elk bedrijf, wel een paar irritatiepuntjes waren. Gaby vertelde ook dat het voedsel dat ze daar uitdelen, puur van giften afkomstig is. Van de regering krijgen ze wel iets aan geld, maar ze moeten het toch echt van de grote bedrijven hebben die geld schenken. Ze serveren dan ook alleen ontbijt en lunch. De groep uit Nederland die in de keuken stond, mocht ook mee-eten. Ik heb vandaag dus officieel voor het eerst echt “meatloaf” gegeten! Ik vertelde Gaby dat, kreeg meteen allemaal recepten uitgelegd en ik heb haar op mijn beurt verteld over “hutsputs” en “burenkoal”. Bizarre dingen bij de voedselbank: dat bezoekers, ondanks hun situatie, toch hun bord niet leegeten, en dat ze allemaal, ook ondanks hun situatie, ontzettend optimistisch blijven. Prachtig.

Om 12.30u zat de lunchservice erop en namen we afscheid van alle mensen daar. Hop, met z'n allen de bus weer in en op naar Ground Zero.

We ontmoetten onze (Nederlandse!) gids vlakbij het nieuwe gebouw van het WTC, de Freedom Tower. Hij vertelde ons daar iets meer over de aanslagen van 9/11, over de complottheorieën er omheen en de nieuwe gebouwen waar ze nu allemaal mee bezig zijn. Daarna gingen we door de mensenmassa op naar het Memorial. Na een check van onze tassen konden we doorlopen. We kregen nog even uitleg over een aantal aspecten op het terrein, en mochten daarna even zelf rondlopen. Er staat in de tuin een boom, die vroeger naast een van de originele gebouwen stond, maar die de crash heeft overleefd. Het daadwerkelijke Memorial bestaat uit twee delen, één voor elke toren. De oppervlakte waar de gebouwen stonden, is nu omgetoverd tot een waterval. Water stort van 7 meter hoogte de diepte in, om daar rustig over een rand heen te kabbelen. Op de rand van de watervallen staan de namen, zowel van de slachtoffers van 9/11, als die van 26 februari 1993, toen er ook een aanslag op werd gepleegd. Ook dit was supermooi en erg indrukwekkend. Elk vliegtuig boven de stad wordt even een bedreiging en midden tussen alle wolkenkrabbers sta je in een groot stuk platte grond. Tot zover best een emotioneel zware dag.

Onze gids ging mee in de bus en leidde ons zo heel kort langs Wallstreet, liet zien waar en in hoeverre de Nederlanders grip hadden op New York in het begin, en beschreef de situatie tijdens orkaan Sandy, nog niet zo lang geleden. Uiteindelijk stopten we in Chinatown, waar we restaurant gingen hoppen. We begonnen bij een Dim Sum restaurant, waar we verschillende en vooral hele smakelijke dumplings te eten kregen. Het volgende restaurant had een Michelin-ster, en was door de kritische recensent van de NY Times bestempeld als een van de 50 beste restaurants in de stad. Onze superenthousiaste en gezellige gids wist overal belachelijk veel over te vertellen. Zo kregen we bij dit restaurant te horen hoe de eend gefokt werd (niks plof-eend hier hoor!) en hoe deze bereid wordt. En even later mochten we dat zelf gaan proeven. Als ik er aan terug denk loopt het water mij weer in de mond (hoewel ik nog steeds propvol zit)! Daarna gingen we even snel langs wat typische Chinese winkeltjes, met thee en souvenirs, om vervolgens in het laatste restaurant van de avond aan te komen. Daar mochten we genieten van aubergine, maar dan niet zoals wij deze normaal kennen: meer als in een paarse komkommer, en kregen we rijst zoals ze dat in China en in de Chinatowns eten: met rozijnen en allemaal andere ingrediënten(die ik ben vergeten), en dan zonder saus!

Tot slot kregen we daar nog een Chinees toetje. Ooit van gehoord? Nee, want daar liggen de specialiteiten van de Chinezen helemaal niet. Desalniettemin was het wel erg lekker! Uiteindelijk (het duurde in totaal iets van 3 uur) moesten we weer op naar de bus en terug naar het hotel.

Morgen zullen we nog meer over voedsel in New York leren, door een cursus van Just Food, en hebben we een vrije middag (en lunch op Times Square!!). Ik ga nu dus maar eens snel slapen, dan is het eerder morgen. Welterusten!