Schoenen met een eigen wil
Gisteravond laat was ik met een huisgenoot aan het kletsen op zijn kamer. Hij woont in de kelder van het huis, we wonen in een oud klooster. Zijn kamer heeft geen ramen en op zijn gang is nooit iemand. Een beetje een spooky kamer dus. Deuren en ramen dicht, niemand op de gang. We zaten op de bank te kletsen. Toen zag ik ineens uit het niets in mijn ooghoek zijn rode schoenen bewegen. De schoenen stonden tegen een kast aan. EEN MUIS! Was mijn eerste gedachte. Maar nee, geen muis te bekennen. Ik ben echt overal bang voor en kan dus soms een beetje panisch zijn. Ik was blij dat het geen muis was, maar ik vond het wel heel vreemd dat er zomaar iets bewoog. Mijn huisgenoot geloofde me niet. ‘Jij ziet ze vliegen, doe niet zo raar’.

Tien minuten later zegt mijn huisgenoot: ‘Neem je mij nou in de zeik?’ en hij wees naar hetzelfde paar rode schoenen. Ik keek om en zag dat de schoen nu tussen de kastdeur vast zat. Nee, dat had ik niet gedaan. En mijn huisgenoot ook niet. We werden allebei even stil en ik kreeg toch wel de kriebels. Voor zover ik weet, kunnen schoenen niet zomaar uit zichzelf bewegen… Spookt het in ons huis?

Eerst zien, dan geloven?
We maken weleens grapjes over de spookkelder in ons klooster. Dat er oude zielen in wonen die ons misschien willen wegjagen. Zou dit dan zo’n oude ziel zijn geweest? Het blijft een raar verhaal. Ik merkte dat ook mijn huisgenoot er best van onder de indruk was. Hij stuurde me dan ook ’s avonds nog een appje ‘en… leef je nog?’. De volgende keer spreken we denk ik maar af op míjn kamer, in plaats van in de kelder.