Ik werk zaterdagen bij een supermarkt. Nu zijn er een aantal collega’s die roken en in onze pauze zitten we dan vaak op het bankje voor de winkel met een sigaret tussen de vingers. Ik houd van die momenten. Lekker in het zonnetje, de (frisse?) lucht en de gezelligheid van je collega’s om je heen. Veel beter kan het niet.

Maar ik kwam die ochtend aan op het werk. Ik trok mijn werkkleding aan en praatte wat met mijn collega’s. We hoorden iemand een code invoeren, twee korte piepjes en de deur ging open. Een collega kwam de kantine in lopen. Nauwelijks was Tim binnen of er werd hem al gevraagd of hij weg wilde gaan. ´Kun je ergens anders gaan staan? Je ruikt veel te lekker!`

Wenkbrauwen schoten omhoog, mensen keken verbaasd naar de collega die deze opmerking had gemaakt. Ik voelde een plaatsvervangende boosheid opkomen. Hoe durfde Tessa dit aan hem te vragen? Tim reageerde gelukkig een heel stuk rustiger en vroeg wat er aan de hand was.

´Ik doe mee aan stoptober. Ik ben dus gestopt met roken.`, was haar antwoord op de vraag van Tim. Ik wisselde een blik van verstandhouding met mijn arme, beschuldigde collega. Medelijden met de stopper, de naar nicotine snakkende Tessa, voelde ik niet. Nee, ik had meer medelijden met mijn collega en mij. Wij waren nu veroordeeld om te horen hoe slecht dit wel is en hoe geweldig het is om te stoppen. Want na een poosje begint een ex-roker aan iedereen te vertellen over hoe geweldig zij zich voelen, hoeveel meer energie ze hebben en dat hun kleding niet meer stinkt.

Ik rook zelf nu zo´n drie jaar. Stoppen kostte mij nooit zoveel energie. De verslaving heb ik vaak wel onder controle. Zo denk ik. Elke dag bepaal ik de maximale hoeveelheid sigaretten die ik mag roken en daar houd ik mij dan ook aan. Meestal dan… Maar toch steek ik de volgende peuk weer aan en haal ik zo weer een hele lading aan gifstoffen mijn lichaam binnen. En daar geniet ik dan ook nog van…

Stoptober. Een mooie reden om te stoppen met roken, maar je moet het wel echt willen en dat doe ik nu niet. Deze stoptober ben ik één van de mensen die koppig doorgaat met een ongelooflijk slechte verslaving. Misschien volgend jaar. Want ik ga echt niet eindigen als een gerimpelde en doffe zestigjarige, die eruit ziet alsof ze tachtig is, met een stem die volledig doorrookt is. Dan stop ik liever!