Meneer vertelde over de liefde van zijn leven. Zijn vrouw was een half jaar voordat ik kwam werken overleden. Ik was redelijk flabbergasted dat ik niet was ingelicht door de instelling waar ik werkte, maar dit terzijde.

Meneer wilde zijn verhaal kwijt en ik werd meegenomen in de grootsheid van de liefde voor zijn vrouw en in de grootsheid van zijn verdriet doordat ze nooit kinderen hadden gekregen. Zowel zijn vrouw als hijzelf hadden geen broers of zussen. Hij had geen familie meer.

Iedere week vertelde hij verhalen en liet hij foto’s zien. Ik bekeek de foto’s aandachtig want als ik naar hem keek zag ik het grote verdriet prikkelen in zijn ogen. Wanneer het hem teveel werd luisterden we samen naar muziek. Klassieke muziek. Ik kon hem zien genieten van Chopin en Beethoven.

Schitterend om te zien hoe iemand zo getroost kan worden door muziek.

Hij vertelde dat hij uren en uren kon luisteren naar de meeslepende klanken van de muziek en dat hij dan soms vergat om te eten. Uiteraard heb ik hier even ingegrepen en gezegd dat hij wel moest blijven eten! Met eigenwijze ogen en een ondeugende glimlach beloofde hij me dit.

Op een dag vroeg hij waar ik dan naar luisterde. Nu komt het dacht ik, het typische och-die-jeugd-heeft-geen-kennis-van-goede-muziek gesprek. Ik vertelde over mijn liefde voor soul, r&b en hiphop, noemde een paar artiesten maar meneer herkende niks en het ging eigenlijk direct weer over zijn klassieke grootheden. Prima.

De week erop nam ik mijn mp3 speler mee (nee ik had geen Ipod of smartphone) met een nummer waarvan ik popelde om het aan meneer te laten horen. Hij keek gefascineerd naar de boxjes en de mp3 speler die ik had meegenomen. Ik vertelde dat ik hem graag een nummer wilde laten horen. Mompelend met één wenkbrauw omhoog zei hij “nou toe-ma dan, je moet ook altijd naar mijn muziek luisteren.” Na een eerste blik van verbijstering volgde een glimlach bij het horen van When I get you alone van Robin Thicke. Mister Thicke (inclusief lang haar) crosst op de klanken van Beethoven door de straten van New York. Dit was natuurlijk niet te horen via de mp3 speler maar de connectie met Beethoven was gelegd. Voor de mensen die het nummer niet kennen of het weer eens willen zien:

Hij vond het leuk om te horen en kraakte het niet af. Met een schittering in zijn ogen zei hij “och wat mooi dat Beethoven voortleeft in de muziek van tegenwoordig.”

Muzikale voorkeur verschilt ontzettend per persoon, niet alleen tussen jong en oud. Elkaar daarin in je waarde laten zorgt voor leuke boeiende gesprekken. Zoals meneer troost zoekt in zijn ellenlange klassieke muziekstukken doen andere mensen dit door te rocken op Sepultura, mee te hupsen met Ariana Grande of zoals mijn buurvrouw mee te zingen met onze eigen Marco B. Ik heb nog niet eerder iemand de vanzelfsprekende tijdrekening de dagen worden weken en de weken worden jaren zo vol overgave en emotie horen zingen.

Meneer zocht snel naar de originele versie van Beethoven. Het verhaal zou compleet zijn wanneer ik zou kunnen vertellen dat hij de LP afspeelde op de platenspeler. In tegenstelling tot mijn apparatuur in de vorm van een platenspeler thuis had meneer een cd speler, want ja dat is wel zo handig tegenwoordig…

Hebben jullie overeenkomsten met een ouder iemand? Dat julllie bijvoorbeeld beiden houden van wandelen, McFlurry’s eten, mensen op tv uitlachen, mooie kleding etc. etc. Ik ben benieuwd!

foto: Garry Knight