De ramp in Bangladesh was niet de eerste, maar wel de grootste in een lange reeks incidenten. Zo zijn er elke week branden of ongelukken door de slechte omstandigheden in de kledingfabrieken. Een voorbeeld hiervan is een brand in een kledingfabriek in Gazipur (Bangladesh), waarbij negen mensen om het leven kwamen.

Door deze incidenten is er meer druk komen te staan op bedrijven als H&M, Nike en Mango. Zo werd Nike door het publiek gedwongen de kledingconvenant te ondertekenen, terwijl H&M en Mango deze wel ondertekend hadden. In dit kledingconvenant staan plannen en afspraken om de werkomstandigheden in fabrieken te kunnen verbeteren.

Toch is de situatie in veel fabrieken over de wereld nog steeds bagger en dit zal niet snel veranderen, tenzij er ingegrepen wordt. Zo krijgen de arbeiders gemiddeld 24 cent per kledingstuk. Een verhoging hiervan, zou betekenen dat we 24 cent meer per t-shirtje gaan betalen. Hiervan zouden mensen volgens de levensstandaard een redelijk leven kunnen leiden.

Natuurlijk is de situatie niet zo simpel. Zo is het moeilijk om zelf actie te ondernemen en de kans dat het geld bij de arbeiders komt is klein. Maar stel dat jij moest rondkomen van 60,- euro in de maand, dan zou jij toch ook hulp willen? Daarnaast bereik je zonder actie te ondernemen niets. De multinationals zien de werkomstandigheden als een taak van de overheid, maar de overheid onderneemt geen actie, omdat als de lonen stijgen de bedrijven vertrekken. Hierdoor ontstaat er een vicieuze cirkel waarbij iedereen langs elkaar heen beweegt en er dus niets aan de situatie verandert.

Dus hoe klein de beweging ook is, deze beetjes samen zorgen voor een betere situatie. Het hoeft nu niet zo te zijn dat je geen kleren meer kunt kopen, zo koop ik zelf veel kleren bij Only. Maar door bijvoorbeeld langer met je kleren te doen of met het dragen van tweedehandsjes maak je al een wereld van verschil. Wil je meer weten of zelf wat doen dan kun je kijken op schonekleren of op de link klikken.

Plaatje: carljohnson