Op zaterdagmiddag zit ik met vriendin Kitty heerlijk een aantal bitterballen weg te werken en te luisteren naar haar overheerlijke plat Rotterdamse uitspraken als de realiteit van het leven ineens abrupt om de hoek komt kijken. Shit, het is al 4 uur en dat betekend dat ik nog maar 45 minuten heb om langs mijn huis te rijden, mijn werkkleding uit de kast kan opdiepen en als een idioot naar mijn werk moet racen onder het genot van een haastig sigaretje terwijl ik kansloze pogingen waag om mee te rappen met het trio dat in de goede oude tijd RUN Dmc vormde.
Nadat ik deze zaterdagmiddag stress routine met succes heb uitgevoerd parkeer ik haastig mijn auto en moet ik stilletjes lachen om de man die naast mijn auto staat toe te kijken hoe ik vlot en foutloos mijn auto achteruit in de parkeerplek weet te wurmen. ‘Ja meneer, er zijn ook vrouwen die wel auto kunnen rijden.’ Helaas vergeet ik dan wel weer bijna mijn lichten uit te doen, maar kleinigheidjes hou je altijd toch?
Terwijl ik als nieuwe recordhouder snelwandelaar naar de trap loop zie ik in de verte twee jongens aan komen lopen. Twee lange gestaltes, druk in conclaaf met elkaar. Ik herken een van de twee jongens als de jongen waar ik en mijn vriendinnetjes vroeger een stil zwak voor hadden. Helaas was ik toen 13 en vooral in strijd met mijn jeugdpuistjes en de etensresten tussen mijn beugel waardoor het van te voren al overduidelijk was dat ik geen kans maakte bij de 16 jarige jongen die waarschijnlijk al wheely’s deed op zijn scooter terwijl ik net verlost was van mijn zijwieltjes.
Ik word gestoord in mijn trip downtown memory lane doordat vriendin Kitty me nog even een smsje stuurt met de mededelingen die ze ’s middags vergeten was te doen. Terwijl ik het smsje lees, bereik ik de trap. Terwijl ik mezelf de trap ophijs als een olifant met hoogtevrees bedenk ik mezelf ineens dat ik de jongens die ik net dacht te horen, nu niet meer hoor. Is het inmiddels zo erg gesteld met mijn geestelijke gezondheid dat ik nu ook al hallucineer? Ik kijk op van mijn telefoon om te kijken waar de jongens zijn gebleven en sta ineens oog in oog met mijn stille zwak van vroeger en besef dat ik nu niet meer het meisje ben met de net groeiende borsten dat verschuilt ging achter een grote rugzak vol boeken. Maar als ik goed in zijn ogen kijk, lijkt het wel alsof hij precies hetzelfde denkt als ik. De jongen kijkt me aan met een blik die ik niet precies weet te plaatsen. Ik zie wel dat zijn ogen bijna uit zijn hoofd rollen en dat zijn mond half open hangt. In plaats van te denken dat mijn stille zwak van vroeger niet helemaal goed bij zijn hoofd is, besluit ik zijn non verbale communicatie op te vatten als een groot compliment. Veel tijd om verdere conclusies te trekken heb ik niet want het moment lijkt wel uren te duren maar in werkelijkheid zal het niet langer geduurd hebben dan 2 seconde en dat waren de kostbare seconden die zouden bepalen of ik net wel op tijd zou zijn of voor de zoveelste keer te laat binnen zou komen stormen met het belachelijke excuus dat er file stond. Terwijl iedereen weet dat het moment dat er een file staat in Tiel net zo ondenkbaar is als het feit dat Sienneke het songfestival zou winnen. Never gonna happen!
De hele avond blijf ik me euforische voelen over het feit dat ik dan 10 jaar later eindelijk een complimenteuze blik heb weten te veroveren van mijn stille zwak van vroeger. Terwijl ik achter mijn laptop kruip om deze gebeurtenis voor eeuwig in een schriftelijk gegeven vast te leggen, ontdek ik dat ik al jaren vrienden ben met mijn stille zwak van vroeger via een digitaal vrienden netwerk. Zal ik mijn gedurfde schoeisel aantrekken en hem een berichtje sturen of het verleden laten rusten? Veel tijd om na te denken heb ik niet want de les ‘eerst denken en dan pas doen’ is nooit volledig tot mij doorgedrongen.