De leraar begon zijn verhaal. De woorden verschenen op het scherm achter hem en mijn pen schreef ijverig mee. Elk kopje kreeg zijn eigen kleur. Roze was voor drama, blauw voor koninkrijken, groen voor economie en geel voor al het andere.

In gedachten
Terwijl mijn pen ijverig voortbewoog over het papier, dwaalden mijn gedachten af. In mijn hoofd zag ik een oude Karel V, met de uitstekende kin die alle Habsburgers hadden. Een jonge Floris rent langs het bureau van zijn vader. Zijn vader vergaat van de pijn als die uit zijn stoel opstaat. Zijn gewrichten zijn zo ontstoken dat elke beweging pijn doet. Een veel voorkomend kwaaltje in de middeleeuwen.

Ik stelde mij voor hoe het leven in de Romeinse tijd moet zijn geweest. Hoe vrouwen hun haar bleekten met urine om zo blond te worden. Mannen die gigantische spierballen hebben. Het gewonde volk dat luid van zich liet horen als het zwaard dwars door de borst van een gladiator werd gestoken.

Ik zag Margaretha van Parma voor me. Een bijna mannelijke vrouw die de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden moest verenigen. Stijf zat ze op de troon, omringd door een legioen aan mannen die haar met raad en daad bijstonden. Ik was gecharmeerd en gefascineerd door deze machtige, mannelijke dame.

De speeches van Adolf Hitler hoorde ik in mijn hoofd. Hoe zijn woorden blaffend, schril over de menigte golfden. Tussen die duizenden mensen stond ik. Ik juichte mee, ik klapte voor Hitler. Ook ik was toen nog in de veronderstelling dat hij goed was. Want het verhaal zou saai worden als ik hem al vanaf de eerste letter als slechterik zou zien.

Reis door de tijd
Ik heb de geschiedenis nooit als verleden gezien. Als ik een geschiedenisboek lees, reis ik door de tijd. Ik beland in de prehistorie of de middeleeuwen. Ik zie mensen die stinken naar stront, mensen die overlijden aan de pest en hoor de oproep van de paus voor de kruistochten. De geschiedenis is niet dood, het is geen verleden tijd. De geschiedenis leeft en speelt zich nog altijd af in mijn hoofd.