Ik ben echt een dierenliefhebber. Ik heb drie katten gehad, twee parkieten en een dwerghamster. Ik weet het, het zijn er misschien wel te veel. één van mijn katten was weggelopen en de ander was zwanger toen we op vakantie gingen. Omdat je een bevallen kat en haar kittens niet kan verplaatsen, hebben wij een goed huis voor haar gezocht, waar zij haar kittens veilig kon opvoeden. De derde kat is een geval apart, waar ik (om die reden) nog op terug kom, later in deze blog.

Mijn parkieten heb ik weggegeven, omdat ik niet kon aanzien dat ze in gevangenschap leefde (vond ik dan). En mijn dwerghamster was helaas doodgegaan toen ik 9 was.

Mylo

Mylo is mijn laatste kat. Ik kreeg hem toen hij 10 weken was van een vriendin, die een nestje thuis had. Dit was alweer twee jaar geleden. Mylo is erg speels en een echte jager. Naarmate hij ouder werd, wilde hij ook vaker naar buiten. Dit had als gevolg dat hij soms 2 dagen lang niet thuis kwam (en dat terwijl hij gewoon ergens in mijn straat rondliep). Ook mijn buren hadden het door en vonden dat een kat niet heel de nacht buiten hoort te lopen. Daar trok ik mij niets van aan. Ik was het wel met hun eens, maar ik kon hem moeilijk opsluiten.

Een paar maanden terug, zag ik Mylo een hele week niet. Tot ik van mijn buurvrouw hoorde dat ze hem bij de sloperij tegenover ons huis zag lopen. Ik liep binnen bij de sloperij en daar was hij dan. Hij sliep op een van de heftrucks. “Is dat jouw kat?”, vroeg een van de medewerkers. Ik knikte en hij begon te glimlachen. Hij vroeg of ik mee wilde lopen. Dit deed ik en tot mijn verbazing zag ik een hele grote doos kattenvoer en een uitnodigende warme mand in het kamertje achter de toonbank liggen. Ik liep weer verder achter hem aan en hij liet mij het tuinhuisje zien. Ook hier had mijn kat een warm bedje. “We hebben een kattenluikje voor hem gemaakt, zodat hij in de nacht weg kan en terug kan komen, hoe laat hij maar wilt”, zei de medewerker tegen mij. Om eerlijk te zijn was ik wel een beetje jaloers. Ik kon geen kattenluik laten maken in mijn huis, omdat ik in een huurhuis woon. Toch wist ik dat Mylo het hier veel meer naar zijn zin had. Hij is niet gemaakt om in een gezin te wonen. Hij houdt van veel gezelschap en heeft zeker zijn vrijheid nodig. Het klinkt raar, maar het voelde net alsof ik mijn kind afstond. Hij woont nu tegenover mij en ik ga ook wel eens langs. Eens in de zoveel tijd komt hij ook langs. Dan eet hij wat en slaapt hij in zijn oude mand en gaat vervolgens weer weg.

Terwijl ik dit typ lijkt het niet eens alsof ik het over een kat heb. Het laat je beseffen dat je enorm gehecht kan raken aan huisdieren…net je eigen kind.