Elk gesprek, het maakt niet uit waar en hoe, begint vaak met de woorden “Hoe gaat ie?”. Of het nou een sms’je, een WhatsAppje, een MSN-gesprek of een praatje op een chatsite of in real-life is, altijd komt die vraag weer naar voren. Het is meestal een gespreksopener waarvan het antwoord er niet toe doet. Gewoon een aanknoopingspunt om verder in de conversatie met diegene te komen. Ikzelf probeer nog wel eens een reactie uit te lokken met “Mwoa, gaat!” of “Slecht!” en dan zie je dat mensen toch een beetje van hun pad raken. Dat zijn ze niet gewend en ze schieten dan gelijk in de zielige modus. “Wat is er dan? Wat is er aan de hand? Is er iets ergs?”. Dan ben je dus bijna genoodzaakt alles aan ze te vertellen, maar dat lok je ook uit. Maar wat als je het nou niet uitlokt?
Neem nou de afgelopen week. Ik spreek een oude klasgenoot van me aan op straat. We gaan wat bijkletsen op een terrasje en na wat doorvragen blijkt dat zijn broertje van 12 leukemie heeft, wat natuurlijk al inslaat als een bom. Bovendien gaat hij binnenkort zijn beenmerg afstaan voor stamcellen, om het afweersysteem van zijn broertje weer op te bouwen. Een pijnlijke behandeling waarvan de uitslag nog lang niet zeker is en waarna het broertje misschien wel zeer binnenkort toch overlijdt. Het is een verhaal dat je niet in de koude kleren gaat zitten.
Een paar dagen eerder sprak ik een vriend die ik al een maandje of twee niet had gesproken. “Alles goed?” “Jah zeker!” Dus ik weer doorvragen en blijkt het helemaal niet zo goed met hem te gaan. Hij zat een beetje in de put. Hij had zijn baan opgezegd met het vooruitzicht op een nieuwe, maar dat ging op het laatste moment niet door. Hij leeft nu al een aantal maanden van een uitkering met een eigen huisje, gaat vaak eten bij vrienden en ouders om die kosten weg te hebben en heeft zelf zijn vrije tijds-passie voetbal moeten opzeggen omdat hij de contributie niet meer kon betalen. En dan te bedenken dat het zijn alles was. Als klap op de vuurpijl had zijn vriendin het ook nog eens uitgemaakt na een relatie van 3 jaar.
Eergisteren sprak een vriendin die ik ken via internet mij aan. Wederom het “Alles goed?”-begin. Na een gesprek van uiteindelijk 2,5 uur heeft ze mij verteld dat ze in een zware depressie zit omdat ze niet kan omgaan met het feit dat mensen, in het kleine gelovige dorp waar ze woont, niet accepteren dat ze op vrouwen valt. Er wordt continu achter haar rug geroddeld en gewezen. Ze heeft zelfs een tijdje gedacht aan zelfmoord. Meerdere malen. En daarom zit ze nu continu bij een psychiater.
Het spreekwoord dat ik in al deze gevallen het best vind passen is toch wel: “Don’t judge a book by it’s cover.” Achter die vrolijk ogende jongen/meisje zit toch een hele geschiedenis en een verhaal waar je U tegen zegt. Als ik dan aan het eind van die gesprekken afsluit sluit hoor ik elke keer weer dat ze het enorm fijn hebben gevonden dat er eindelijk eens iemand echt luistert en echt geïnteresseerd is. En dat geeft je toch een goed gevoel dat je een luisterend oor voor iemand kan zijn. Dat kan iemand op dat moment net even nodig hebben.
En ikzelf, nou jah, het is niet zo veel als je het vergelijkt met het bovenstaande. Ik denk dat ik begin met de meest treffende zin die ik jaren heb gehoord. Hij is uit Harry Potter And The Deathly Hallows Part 2: “Do not pity the dead Harry. Pity the living and above all those who live without love.” Zo’n mooie zin en hij kan zo veel betekenissen hebben. Zo voel ik me nu een beetje. Ik heb gelukkig niemand verloren, maar zit wel een beetje in een emotioneel dal. “Those who live without love.” Een maandje terug is mijn eerste echte relatie naar de filistijnen gegaan. Een relatie van een half jaar. Iemand met wie ik mijn leven wel had kunnen doorbrengen. In mijn ogen heb ik alles goed gedaan wat ik in het verleden fout heb gedaan bij het benaderen van een meisje. Uiteindelijk is het mis gelopen omdat de “verliefdheid” er niet meer zou zijn. Iets wat ik tot aan de dag van vandaag nog steeds betwijfel (dat dat de enige reden was) aangezien er geen enkel moment van twijfel was bij beiden. En als je zoiets overkomt, ga je stuk. Elk vrij moment heb ik nu besteed aan werken, werken en nog eens werken. Ik vlieg van hot naar her om mezelf maar bezig te houden. Probeer contact te zoeken met nieuwe mensen, maar dat is bijna tot het “desperate” aan toe. Gewoon eng soms. Ik heb meerdere malen geprobeerd mezelf op te peppen met mijn eigen woorden “Komt wel goed schatje. (Vvn de reclame)”, maar helaas komen die woorden alleen maar door als ze door iemand anders gezegd worden. Ik geloof er nog steeds in, maar het is wel verdomd lastig om je in je eentje uit zo’n dal te sleuren.