Sinds 2 jaar mag ik mij een Bosschenaar noemen. De eerste weken dat ik in de stad studeerde woonde ik nog in een beschaafde wijk bij mijn zus thuis, maar direct na abunai 2009 (het laatste weekend van september) ben ik voor het eerst naar Den Bosch in getrokken.
Het eerste wat me in deze grote stad opviel was hoe vriendelijk het OV is. Ik stond op het busstation van Den Bosch te wachten op de bus die ik moest hebben naar de introductie-week van de studentenvereniging. Voor mijn neus stond een grote bus met grote letters ‘SORRY’ op het scherm. Ik kon me niet bedenken waarom er nou sorry zou staan.. Iets later kwam er nog zo’n bus aanrijden. Toen bleek dat het scherm van de bus waar ik al die tijd verbaasd naar stond te kijken vast zat. Hij hoorde over te springen op de tweede helft van de zin: ‘GEEN dienst’.
Ik verbaasde mij hier heel erg over: wat zijn ze vriendelijk dat ze zich verontschuldigen dat ze niet rijden, dat hoefde ik in de polder niet te verwachten!
Vanaf dat moment begon mijn avontuur in de grote stad. Ik woonde van het ene op het andere moment op mezelf; ik moest gaan koken, de was doen, opruimen en me ertoe zetten om huiswerk te maken. Niet dat ik thuis niks heb meegekregen van die dingen, maar om het ineens ook daadwerkelijk te moeten doen zonder iets te hebben om op terug te vallen is wel anders.
Ik mag nu toch wel zeggen dat ik na twee jaar mijn stad ken en dat ik een Bosschenaar ben, maar ik zal altijd een poldermeisje blijven. Hoe lang ik hier nu al woon, hoe thuis ik me hier al voel, ik zal hier nooit echt thuis horen.
Ik woon dan al wel twee jaar in de stad, menig Bosschenaar zal de stad beter kennen dan ik. Ik ben een student die in het centrum woont, ik fiets door het centrum onder het station door en dan ben ik al in de straat waar mijn school staat. Ik ken de rest van de stad niet goed, ik kom daar nooit. Wat heb ik er ook te zoeken? Ik zou niet weten hoe je hier of ergens anders in de stad met de auto komt, hoogstens met de bus. Ik weet niet waar ik het beste kan parkeren. Waarom zou ik? Ik heb geen rijbewijs of auto. Ook al zou het soms best praktisch zijn zulke dingen te weten als er bijvoorbeeld familie langs komt. De kortste route naar het station en alle (doordeweekse) vertrektijden en sporen van alle treinen weet ik dan wel weer uit mijn hoofd, die gebruik ik.
Iets wat mij ook onderscheidt van mijn stadsgenoten is dat ik niet van uitgaan houd en niet eens echt van bier. Dat heb ik hier wel afgeleerd. Eerst dronk ik nog wel eens een biertje, maar sinds ik hier zo veel vervelend overmatig gebruik tegengekomen ben, kan ik er niet meer van genieten. Met een wijntje of iets dergelijks kun je me zeker blijmaken, een wit biertje op een terras met mooi weer zeker ook, maar gewoon bier…? Ik heb er zelfs moeite mee om het naar binnen te krijgen.
En dan zeker nog carnaval… Ik houd er niet van. Ik wil niet zeggen dat ik het haat, maar het komt wel in de buurt daarvan. Vier dagen lang alleen maar bier drinken? Alleen maar uitgaan? Slechte muziek luisteren? Laat mij maar lekker een avondje bij vrienden zitten kletsen of een filmpje pakken. Ik snap de lol er niet van… Waarom kunnen mensen alleen gek doen met carnaval?
Het meest irritant eraan vind ik nog wel dat je er niet omheen kunt. Je zou denken dat er wel een stuk stad is waar het rustig is, maar dat is er niet. En echt niet dat je ergens heen kunt! Alles is dicht en iedereen is gestopt met werken om carnaval te vieren. Alleen de bierschenkers werken nog…. Of nja… werken…? De meeste mensen zullen me voor gek verklaren… het is toch het beste wat er is in Brabant? Nou, voor mij dus niet.
Een echte Bosschenaar zal ik dan ook nooit worden: afgezien van de redenen die ik net genoemd heb is er nog mijn gezondheid. Een echte Bosschenaar maakt het volgens mij niet uit of hij iemand aanrijdt of wordt aangereden, gewoon doorrijden en oversteken.
Ik moet bekennen dat ik me ook niet perfect aan de verkeersregels houd, maar zodra je dat doet in deze stad zul je nooit op je eindbestemming aankomen. Maar om nou te zeggen dat ik graag in het ziekenhuis kom gaat me wat te ver, bijna-aanrijdingen zijn aan de dagelijkse orde van de dag… Iedereen heeft er last van.
Over het ziekenhuis gesproken snap ik dat ook niet… Het is niet goed bereikbaar per fiets en staat nergens aangegeven. Je moet maar net weten waar het is, dat is praktisch met een spoed-geval.
Laatst moest ik om die reden daarheen – we hebben uiteindelijk over de snelweg moeten oversteken… Ze zijn daar nog bezig. Voor de terugweg hebben we de weg gevraagd bij de balie, zij stuurden ons over een onafgemaakt fietspad waarvan er aan het einde nog een zandweggetje was. In het donker, in de regen en de kou, laat in de avond… En de bewegwijzering in het ziekenhuis is ook niet duidelijk. Het is digitaal, en als wij als jongeren het al niet begrijpen… hoe moeten de ouderen dat dan? Toch ben ik blij dat het ziekenhuis verhuisd is, het is niet meer bereikbaar. Maar in plaats van 100 keer per dag hoor ik nu nog maar zo’n 10 keer per dag loeiende sirene’s voorbij komen.
Ik ben blij in deze gezellige stad te wonen, maar een echte Bosschenaar zal ik nooit worden. Ik blijf ook liever een poldermeisje!
