Het zwak van vroeger, door always stylish vriendinnetje Geurtje na een kroegavond met het thema cola light al snel gedoopt tot Bruce Lee, had openlijk in de mail toegegeven dat hij mij een leuke verschijning vond. Na deze eerste mail waaraan ik een permanente veer in mijn kont had overgehouden, had het contact stand gehouden en was nu het moment van onze eerste echte ontmoeting. Waarom hang ik dan lijkbleek naar ademhappend boven een prullenbak?

Ik heb mezelf door Bruce laten verleiden tot een ochtendje sporten in de sportschool waar hij werkt. Totaal verkeerde keus om de eerste ontmoeting plaats te laten vinden op zijn terrein. Doordat ik me bevind op onbekend gebied verander ik plotsklaps van de femme fatal in control naar femme the freak. Daarnaast heeft hij een conditie als Johan Cruijf in 1964 bij het jeugdelftal van Ajax en leef ik met luie Evert op mijn nek volgens het motto: liever lui dan moe. De score van onze verstandhouding is al voor het officieel startsein -3 voor mij. Time for an upgrade!

’s Ochtends ga ik vol goede moed op mijn paarse Nike Air special Edition, met de juiste dosis zenuwen van huis weg. Helaas was het afscheid nemen van mijn kussen die ochtend erg moeilijk, waardoor het nuttigen van een ontbijt niet op woog tegen het perfect aanbrengen van mijn mascara. Natuurlijk had ik me gerealiseerd dat ik me tegenover Bruce van mijn sportiefste kant moest laten zien waardoor ik overenthousiast op het eerste fitness apparaat begon. Na nog geen vijf minuten op het apparaat rees mijn hartslag de pan uit en begon ik mezelf steeds minder fit te voelen. Stoer als ik ben ging ik er nog vijf minuten extra hard tegenaan om Bruce eens te laten zien hoe ontzettend goed mijn conditie wel niet is terwijl ik in mijn hoofd The Nutty Professor imiteer en tegen mezelf zeg: ‘Yes, I Can’.

Na de tien minuten overleefd te hebben zonder van knock out van het apparaat te storten voel ik me geen ster, maar zie ik wel heel veel sterretjes. Door de foundation die ik op heb, ziet Bruce totaal niet dat alle kleur in mijn gezicht acuut is weggetrokken. Hij neemt me mee naar het volgende obstakel waar ik met mijn laatste kracht in de weer ga met het drukken van gewichten. Terwijl Bruce gepassioneerd staat uit te leggen hoe de oefening juist uitgevoerd dient te worden observeer ik hem stiekem en hoor ik geen woord van wat hij zegt. Ik zie een knappe jongen voor me staan, met een lief kuiltje in zijn kin en een grote glimlach die heldere witte tanden verhult. Terwijl ik als een Nasty Nancy concludeer dat Bruce als personal trainer mij nog wel wat persoonlijker mag trainen voel ik mijn maag ineens omdraaien. Ik stamel tegen Bruce iets over water halen en loop naar de kleedkamer terwijl ik ondertussen met mijn laatste krachten extreem hard hoop dat ik niet flauw val of in de fitness zaal of over mijn nek ga. Ternauwernood haal ik de kleedkamer en laat ik me theatraal en half hyperventilerend op de grond zakken alsof mijn laatste minuut op aarde ingegaan is.

Shit, wat moet ik nu doen? Ik kan het kotsen onderdrukken maar hoe kan ik Bruce ooit nog onder ogen komen? Ik bedenk mezelf of ik bij binnenkomst in de sportschool een nooduitgang heb gesignaleerd maar omdat ik zo druk was met heup wiegend en haarzwiepend met Bruce mee te lopen heb ik totaal geen oog gehad voor mijn omgeving. Ik zet mijn tweede schietgebedje van die dag in en bid dat er een gat onder mijn voeten opdoemt waarin ik kan verdwijnen. Na vijf minuten hoopvol naar de grond te hebben gestaard realiseer ik mezelf dat er niks anders op zit dan als een kluizenaar te blijven wonen in de kleedkamer net zo lang totdat de sportschool sluit en ik stiekem kan verdwijnen om nooit meer terug te keren. Terwijl ik mijn kamp vast op sla, realiseer ik mezelf dat Bruce te leuk lijkt om uit schaamte een nieuwe identiteit te nemen, te emigreren en hem nooit meer te zien. Ik hef mijn hoofd voor de spiegel, knijp in mijn wangen om er weer wat kleur in te krijgen en neem een flink hap adem om mezelf voor te bereiden op de onvermijdelijke genante confrontatie. Ik trek de deur open, klaar om hem daar te zien staan met een pitty smile op zijn knappe kop geplakt. En daar staat hij, met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht en in zijn ene hand een energyreep en in zijn andere hand een flesje water. ‘Zullen we even chillen?’ vraagt hij lief. Gedwee loop ik achter zijn 1.89 meter lange gestalte aan terwijl Nasty Nancy denkt: ‘Bruce, met jou wil ik wel vaker chillen.’