Het was een klein artikeltje dat ik pas zag nadat ik drie keer opnieuw was begonnen in de krant (kan te maken hebben met mijn concentratie problemen, of juist enorme verveling). Het artikeltje ging over talentenshows op tv. De schrijver van het artikel legde uit, alsof het een feit was, waarom wij ons Ben Saunders en Jamai het best kunnen herinneren uit alle talentenjachten. “Het komt omdat deze twee winnaars het meest authentiek waren. Ben met al zijn tattoos en prachtige stem, en Jamai een beetje dik met een brilletje maar met een onverwacht goede stem.” Natuurlijk is authentiek zijn belangrijk, wil je onthouden worden, maar ik denk niet dat dit nou de reden is dat wij ons Jamai en Ben Saunders het best kunnen herinneren. In mijn opinie komt dit doordat zij de eerste waren. Jamai was de eerste die Idols won, een programma dat destijds helemaal nieuw was op de Nederlandse televisie. In dat jaar was ik tien, ik kwam –zoals veel anderen, van mijn leeftijd maar ook van andere leeftijden- in mijn talentenshow fase. Ik heb elke aflevering gezien, ik vond het geweldig. Jamai won van Jim, dat weet ik nog goed. Het jaar erna wilde ik Idols weer gaan volgen, het werd al minder leuk. Het was minder nieuw, en op de een of andere manier ook minder spannend. Ik heb een kwart van de afleveringen gezien denk ik. De auditie rondes en de finale. Het jaar erna bleef het bij één zielige auditie ronde die ik keek. Rond die tijd kwamen er ook andere tv-producers die het “briljante idee” van een talentenshow voortzetten. Ik haakte redelijk snel af, andere mensen zullen het langer hebben volgehouden en er zullen ook “diehard” talentenshow fans zijn geweest (anders waren ze natuurlijk niet zolang doorgegaan met het blijven produceren van talentenjachten). Maar na een tijdje was toch het grootste gedeelte van Nederland talentenshow-moe, zoals mensen ook Paul-de-Leeuw-moe kunnen zijn.