Hoe dit kleine avontuur begon? Ik liep een dag mee met de Gelderlander via school. Daar zeiden ze dat ik nog eens langs moest komen, en dat heb ik gedaan. Toen we aankwamen in de grote hal waren we nog een beetje gespannen. Hierdoor was ik zo stom om de naam te vergeten van de man met wie we een afspraak hadden. Met een geïrriteerde blik van de secretaresse werden we naar de wachthoek gestuurd, totdat een aardige journalist ons meenam naar boven.

Boven aangekomen moesten we voor de laatste keer een blik verwerken die zei: ‘en dat wil journalist worden?’ Gelukkig werd hierna alles beter. We ontspanden en samen gingen we naar een vergadering. De krant werd doorgenomen en daarna werd er gekeken voor nieuwe onderwerpen. Hierbij kwamen ‘Renovatie NEC stadion’ en ‘Rechtzaak schietpartij café Enter’ voorbij. Toen vroegen ze of wij nog iets wisten. Ik vertelde een verhaal over plein ‘44 en dat kwam uit op een stuk.

‘Aan de slag dan maar’, zegt Wim van de Louw met wie we op pad gestuurd worden. Aangekomen spreken we de projectleider aan: ‘geen tijd, kom morgen tussen 9.30 en 10.00 maar langs, dan heb ik tijd’, zegt de man tegen ons. Teleurgesteld als we zijn zegt Wim: ‘Kom anders morgen terug, het is voor jullie ook leuk om te zien!’.

Dat was bijna het einde van die dag. Maar dan zou ik het stuk waar ik mee begon vergeten. We mochten mee met ‘de Buzz’. Dit is een bus waarmee de Gelderlander elke dag in een ander dorp staat. We reden mee met Geert Geenen en Bas van der Hoeven. Dus daar zitten we: in een busje op twee stoelen, die bedoeld zijn om op te zitten als het busje stilstaat. Met de rijkunsten van Bas was het een wonder dat we er met een paar blauwe plekken vanaf kwamen.

'De Buzz' wordt neergezet bij het winkelcentrum van Beuningen. ‘een flop’ wordt ons gelijk verteld. We zitten er heerlijk rustig, maar in de tijd dat de Buzz er staat komt er niemand langs.

We rijden dus maar verder. We komen bij het veerpontje tussen Beuningen en Ewijk aan en omdat we ‘journalisten’ zijn mogen we gratis mee. Op de boot interviewen we twee mensen op de fiets. Als Bas ze naar Beuningen vraagt zeggen ze: ‘Beuningen, nog nooit van gehoord’.

Dus, met een aantal ervaringen en blauwe plekken rijker scheuren we weer terug naar Nijmegen. Onderweg wordt er nog een beetje gekletst en maakt Marie een slimme opmerking. ‘Jullie voldoen wel aan het standaard type journalist’, zegt ze. ‘Hoe dan?’,vraagt Geert? ‘Oud en man’ zegt Marie.