Wat heb je nodig voor een beetje geluk? Is een mooie opmerking genoeg? Een warme zomerdag, een enorme schaterbui met vriendinnen of een knuffel op precies het juiste moment. Ik wist het niet meer.

Ik kan wel huilen
Het voelt alsof ik elk moment in huilen kan uitbarsten, maar ik heb helemaal niets om over te huilen. Als ik dat besef worden de tranen weer teruggedrongen in de kliertjes waar ze vlak onder de oppervlakte zullen blijven tot ze nodig zijn.

De tranen drongen zich op toen ik mijn zus zag met haar zoontje in de armen. Hoe ze hem kleine kusjes gaf op zijn voorhoofd, hoe haar ogen straalden en waar een vechtlust voor zijn geluk in lag verscholen.

De tranen kropen uit hun schuilplaats toen ik het lieve briefje van mijn zusje kreeg met de woorden ‘ik hou van je, zus’. Ik gaf haar een dikke knuffel, vertelde haar dat ik van haar hield en dat ze een super zusje was. Ondertussen slikte ik de brok weg die zich in mijn keel had gevormd.

Ik voelde de tranen komen toen mijn moeder mij een knuffel gaf en vertelde dat ze blij was mij weer eens in levenden lijve te zien. De knuffel van je moeder is altijd de beste. De warmte die het geeft, de liefde die je dan voelt. Zij is een onuitputtelijke bron van al het goede dat deze wereld te bieden heeft.

De tranen kwamen op als ik dacht aan hem. Hoe geweldig hij was en hoeveel geluk ik heb met hem in mijn leven. Hoe een toevallig gesprek in de kroeg kon leiden tot een constante stroom van WhatsApp berichten en met elkaar afspreken op elk vrij moment. Ik was gezegend met een kerel die, alleen ik, lief mag noemen. Die een zacht hartje heeft als het op mij aankomt, maar dat aan niemand ooit zal toegeven.

Tranen van geluk
Die tranen zijn misschien geen teken van ongeluk. Ze komen van een andere plek. Mijn hart stroomt over en daarom zitten die tranen zo dichtbij. Misschien is geluk juist dit gevoel. Het moeten huilen om al die goede momenten, om al die dingen die je hebt gekregen. Misschien is geluk een gevoel van dankbaarheid.