Een droom in de middeleeuwen

Wat zou jij ervan vinden om in de middeleeuwen te leven? Of rond te lopen door een oud dorp bij een kasteel? Met oude muziek, mooie kleding, vrolijke mensen en veel dans. De Midwinterfair, waar ik een paar weken geleden ben geweest, is een echt middeleeuws sprookje.

De geur van kampvuur vult de lucht en je hoort luitspel als je bij de ingang staat te wachten om naar binnen te mogen. Net als alle anderen staan mijn vriendinnen en ik ongeduldig te trappelen. Vrouwen in prachtige jurken en mannen met zwaarden zie je overal. Een prachtig middeleeuws dorp dat in de ochtendzon ontwaakt en langzaam tot leven komt. Als je eenmaal binnen bent word je vanzelf vrolijk door alle mensen die je begroeten en rondlopen met FREE HUGS bordjes. Ook ik loop met een grote glimlach rond en knuffel zo nu en dan iemand. Als je een beetje rondloopt hoor je langzaam meer bandjes en zijn er tenten die volhangen met prachtige gekleurde jurken of allemaal grote chique donkere jurken. Ook zijn er kraampjes waar je je prachtig kunt laten schminken of waar je sieraden kunt kopen. Kortom: het ziet er prachtig uit.

Tegen de middag is er in de grote herberg opeens drukte. Mensen lopen naar binnen en gaan daar staan. Een man in een schotse rok loopt naar voren met een luit. Een gejoel barst los, ook ik juich vrolijk mee, ook al heb ik geen idee waarvoor we juichen. Maar hij stemt alleen de luit. Iedereen wacht hoopvol tot hij terugkomt en ik word nieuwsgierig, dus wacht ik ook hoopvol. Drie mannen in schotse rokken komen het podium op. Opnieuw klinkt er gejoel. De band heet Rapalje en is één van de grote spektakels op de Midwinterfair. Iedereen is enthousiast. Ik ook: ik had nog nooit zulke muziek gehoord, maar vind het meteen fantastisch – en de hele herberg staat vol. Mensen dansen vrolijk met elkaar, ook al kennen ze elkaar niet. Zodra het is afgelopen, stroomt de mensenmassa langzaam weer weg.

Tegen het invallen van de avond beginnen de kraampjes te sluiten – voor mijn gevoel al veel te vroeg , want ik wilde eigenlijk nog even rondkijken. Mensen kruipen dicht bij elkaar voor de kampvuren, net als ik en mijn vriendinnen. We kletsen gezellig. Sommigen eten wat en veel mensen leren elkaar kennen sinds het plotseling verduistert. Alle warmte en licht komen van de kampvuren en mensen kruipen dichter tegen elkaar aan.

Als ik vermoeid met mijn vriendinnen naar de uitgang loop denk ik: dit was een echt middeleeuws sprookje.