Mijn hoogtevrees-avontuur begon in Parijs. Ik was 10 jaar en wist nog niet dat ik hoogtevrees had. Ik klom liever niet op een tafel, maar wist niet dat dit door de hoogte kwam. In Parijs gingen we naar de Eifeltoren. Het was zonnig en de rij voor de lift was lang dus we namen de trap omhoog. Ik weet nog dat ik dacht ‘dit zijn wel héél véél trappen’.

Hoe hoger ik kwam, hoe steviger ik de leuning vasthield. Na een tijdje begonnen mijn armen en benen te schudden en ik wist nog net uit te brengen ‘Mama, ik durf niet!’. Vanaf die dag is duidelijk: ik ben bang voor hoogtes.

Jarenlang heb ik hoogtes vermeden. Zo ging ik niet mee in het reuzenrad, klom ik niet in hoge dingen en sloeg ik abseilen over. Mocht ik toch in een hoge situatie belanden dan huilde ik tranen met tuiten.

Op een gegeven moment had ik er genoeg van! Ja, ik heb hoogtevrees en ik voel doodsangst wanneer ik meer dan 3 meter boven de grond ben, maar waarom laat ik me hierdoor tegenhouden? Gewoon doen, dacht ik dan. Eenmaal boven dacht ik er toch net wat anders over, maar ik was mijn hoogtevrees de baas. Dus daar ging ik, een hoogte parcours in de bomen met knikkende knieën. Ook met bergwandelen over smalle paadjes en met skiën overwon ik mijn angst.

In al mijn enthousiasme vergat ik mijn hoogtevrees en schreef ik me in voor een klimcursus. Zelfverzekerd klom ik de eerste les omhoog. Eenmaal boven durfde ik niet meer naar beneden. Het was zo hoog! De tweede en derde keer ging beter, maar nog steeds vind ik het doodeng om omhoog te klimmen. Nu gebruiken we de ‘kleine’ indoor-wand van 6 meter hoog. Met goed weer gaan we naar de klimmuur buiten van, slik, 14 meter. Misschien was ik iets té enthousiast toen ik me voor de klimcursus inschreef…

Heb je ook hoogtevrees? Heb je een goede tip om met hoogtevrees om te gaan, laat een reactie achter.