Fouten maken is niet erg. Zelfs die straatmuzikant naast het pand zal ooit leren hoe hij zuivere noten krijgt uit zijn oude mondharmonica.

De zon is inmiddels weer achter de wolken verdwenen, daar voor in de plaats vallen nu dikke druppels regen uit de hemel. De straatmuzikant heeft het voorbeeld van de zon gevolgd en is vertrokken. Zijn moed bewonder ik stiekem wel. Om de klanken die hij voortbracht de straat door te sturen heb je toch een flinke dosis lef nodig.

Toen ik een blik wierp op de man, kwam er een gevoel van medelijden en verdriet in me naar boven. Waarom doet hij dit zichzelf aan? Een beetje op een straathoek valse tonen de straat door sturen en vooral jezelf enorm voor schut zetten in een drukke winkelstraat. Niemand die dat leuk vindt, toch? Wat was er mis met deze man, dat hij zichzelf dit aan deed?

Maar ik doe precies hetzelfde als die straatmuzikant als stagiaire. Ik schreeuw het dan niet de straat over en daarmee is mijn publiek min of meer gezichtloos. Dat maakt haar echter alleen minder zichtbaar, niet minder bestaand. Ik doe mijn best, net als die straatmuzikant. Maar ook mijn pogingen sterven vaak een vroegtijdige dood, net als de valse noten van de beste man.

Ik ben stagiaire, dat houdt in dat ik fouten mag maken. Niemand hier verwacht van mij dat ik foutloos te werk ga, behalve ik zelf. Ik wil geen fouten maken, mezelf publiekelijk vernederen. De perfectionist in mij komt in dit soort momenten naar boven en dan komt het nog tien keer harder aan als ik een fout maak.

Gelukkig heb ik een hele lieve moeder, die mij op mijn eerste stagedag een berichtje stuurde. Daarin stonden de wijze woorden die zij haar kinderen al jaren lang probeert mee te geven. Maar wij waren altijd te koppig om te luisteren, wij wisten het wel beter. Nu wil ik luisteren en geloven in die woorden: ‘Heel veel succes op je stage, geniet ervan en fouten maken is niet erg. Liefs mama’.

Foto: Flickr