Aurella was altijd een gehoorzaam meisje dat nog nooit in aanraking was gekomen met drank.
Tot ze op het schoolfeest van 2012 iets meemaakte wat haar leven veranderde.
Het was de avond van het schoolfeest en ik had met 2 vriendinnen afgesproken bij het park naast school. Ik was op tijd op de afgesproken plek toen Ina en Farah aan kwamen lopen. Farah is Ina’s jongere zusje, toch zien ze elkaar eerder als vriendinnen dan zussen. Ik stond verbaasd te kijken hoe de twee aan kwamen lopen met Alejandro, de jongen op wie ik al een lange tijd een oogje op heb.
We stonden met ze vieren naast elkaar en ik stelde voor om naar het schoolfeest te lopen, maar Ina hield me tegen. Alejandro had namelijk een fles wodka meegesmokkeld in zijn jas. Ina pakte de fles aan en begon ervan te drinken. De fles werd doorgegeven tot het bij mij kwam, “drink je niet?” vroeg Alejandro aan me. “Natuurlijk drinkt ze wel”, zei Ina terwijl ze mij aanstootte. Ik keek even om me heen en nam een paar grote slokken. Het proefde raar en eigenlijk helemaal niet zo lekker. Al snel begon alles om mij heen te draaien en schoot ik in de lach. Toen de fles helemaal leeg was liepen we lachend naar school. Onderweg vielen we een paar keer doordat de alcohol zijn werking deed.
Eenmaal aangekomen bij de poort van school wisten we, ondanks de drank, ons toch nog te gedragen. Alejandro was al binnen toen ik de school in liep. Ik hing mijn jas op en stond te wachten op Ina en Farah. Toen ze eindelijk binnenkwamen viel Farah door de alcohol op de grond. Ze begon keihard te lachen en ik probeerde haar op te tillen. Omdat ik zelf ook behoorlijk veel op had, viel ook ik op de grond. We lagen op de grond te lachen en Ina stond toe te kijken.
Ineens kwam de conciërge aanlopen. Die had meteen door wat er aan de hand was en nam mij als eerste mee naar lokaal 0. Daar stonden een aantal docenten, speciaal voor ongevallen die die avond konden gebeuren. Dit was er een van. Ik moest een blaastest doen, waaruit bleek dat ik inderdaad dronken was. Farah en Ina werden later ook naar lokaal 0 gestuurd. Uit hun blaastest bleken ze dronken te zijn, alleen zat ik ver boven het gemiddelde. Onze ouders werden gebeld en Farah en Ina werden naar huis gebracht. Alejandro was nergens meer te bekennen, hij was al naar huis gegaan voordat zijn naam genoemd kon worden. Ik bleef als enige in het lokaal. Mijn moeder was onderweg, maar het duurde even voor ze er zou zijn. Toen gebeurde het onmogelijke…Ik viel flauw.
Toen Aurella haar ogen opende, zag ze allemaal apparaten om zich heen. Ze lag in het ziekenhuis en was ontwaakt uit een coma. De dokters hadden verwacht dat het langer zou duren, maar na een nacht was Aurella weer wakker. Haar moeder zat in de zelfde kamer maar zei geen woord. Na een week mocht ze het ziekenhuis verlaten. Het duurde een maand voor haar moeder weer tegen haar sprak en Aurella was ervan overtuigd dat ze nooit meer zou gaan drinken.
“Ik had mijn leven op het spel gezet voor vriendinnen die uiteindelijk niets om mij gaven en een jongen die mij niet eens zag staan. Vanaf dat moment besefte ik dat ik mijzelf nooit moest veranderen voor wie dan ook en mijn eigen beslissingen moest nemen.”
Foto door: Pedro Ribeiro Simoes