Afgelopen zondag was het weer zo ver. Samen met een groep vrienden ben ik richting een Snowworld gereden om weer eens indoor op mijn plank te springen. Het was minstens een half jaar geleden dat ik in de koude vrieskast stond, dus wel even wennen! Gelukkig was ik het nog niet verleerd en had ik al snel weer mijn plek gevonden in de sneeuw.

De vraag die ik mezelf altijd stel is waarom ik eigenlijk ben gaan snowboarden en waarom ik het zo leuk vind. Ik had ook kunnen gaan voetballen zoals mijn vader graag wilde of kunnen gaan tennissen zoals mijn moeder het liefst had gezien. Misschien was het snowboarden wel een soort opstand tegen mijn ouders. Het brengt toch de nodige gevaren met zich mee en het kan goed mis gaan. Daarom vonden mijn ouders het misschien niet fantastisch. Toch heb ik er nooit aan gedacht om te stoppen. Wel heb ik naast het snowboarden verschillende sporten gedaan. Ja ja.. ook tennis en voetbal. Uiteindelijk kwam ik elke keer weer terug bij snowboarden, ik denk dat ik het daarom maar een passie ga noemen.

De adrenaline, de kick en het totaal vrij zijn sprak me altijd aan. Dit had je nooit met voetballen of tennissen, dan ben je toch altijd met anderen bezig. Ik denk dat deze kick bij de meeste extreme sporten wel de drijfveer is van de atleten. Van grote hoogtes springen, op dunne railtjes of door diepe poedersneeuw, daar gaat mijn hart sneller van kloppen. Het gevoel van gevaar en tegelijk je uiterste best doen Het risico nemen, dat wil je of dat wil je niet.

Ik ben in ieder geval een groot fan van de uitdaging, het avontuur en de vrijheid die het met zich meebrengt. Het kunnen doen wat jij het allerliefste doet is een van de mooiste dingen in het leven. Met alle risico’s in mijn achterhoofd, zou ik toch nooit iets anders willen.