Ik herinner het me nog als de dag van gisteren: ik zat in groep 8 en ging op schoolkamp. Iedereen was super enthousiast om een lang weekend weg te gaan. Behalve ik. Ik stond met tranen in mijn ogen en wilde mijn fiets niet op. Een heel lang weekend weg van huis? Het klonk van tevoren allemaal superleuk, maar op het moment dat we echt moesten gaan, vond ik er niets meer aan.

Uiteindelijk ben ik gewoon meegegaan, want ik wilde het kamp absoluut niet missen. Het heeft eventjes geduurd voordat ik me echt fijn voelde, maar uiteindelijk heb ik me gelukkig over de heimwee heen kunnen zetten. Toch heb ik af en toe nog steeds last van deze heimwee.

Als kind ben ik nooit veel op vakantie geweest. Tot aan groep 8 was ik nooit verder weg geweest dan Belgisch Limburg. We woonden op een grote boerderij, dus ik vermaakt mij in de zomervakantie altijd prima. Daar had ik geen verre vakantie voor nodig. Toen ik dus in groep 8 voor het eerst zonder mijn ouders ver weg ging (tenminste, dat dacht ik… het kamp bleek in een dorp 20 minuten verderop te zijn), vond ik dat best moeilijk. Ik was weggaan namelijk helemaal niet gewend.

Nu ik ouder ben, kies ik natuurlijk veel bewuster om op vakantie of een weekend weg te gaan. Als ik wat langer op vakantie ga, merk ik dat ik het toch lastig vind om te vertrekken. Als ik eenmaal onderweg ben in de auto of het vliegtuig, zakt het wel weg. Ik weet natuurlijk ook waaróm ik weg ga en dat is altijd een leuke reden!

Toch zou ik er bijvoorbeeld nooit voor kiezen om 3 maanden of langer naar het buitenland te gaan. Ik heb veel vrienden die dit doen en de verhalen die ik hoor zijn altijd heel erg gaaf, maar ik ben toch bang dat ik dan heimwee ga krijgen. Ik houd het dus bij korte vakanties.

Hebben je ook weleens heimwee (gehad)? Of ken je dit gevoel niet?