Je leven geven voor IS
In een promotiefilmpje van IS vertelt elke strijder hoeveel hij over heeft voor Allah. Iedere moslim die naar zijn werk blijft gaan en zijn afspraken belangrijker vindt dan de jihad, zal straks voor een vervelende verrassing komen te staan. Want, zo meldt één van de IS-strijders, dan zal Allah ook geen tijd voor hem hebben. Eigenlijk komt de boodschap hier op neer: sluit je aan bij IS en je komt in de hemel. Doe je dat niet? Dan helpen wij je graag zo snel mogelijk de hel in.

Inmiddels zijn er 500 Britten naar Syrië vertrokken om mee te vechten, bereid om hun leven te geven voor IS. Ook meisjes stappen in het vliegtuig richting dit land. Zodra ze voet zetten op Syrische bodem worden ze uitgehuwelijkt aan een strijder. De bedoeling is vooral dat ze veel kinderen krijgen. Daarnaast dragen ze een geweer en een zelfmoordgordel. Twee onmisbare items als je bij IS hoort. Bereid om hun leven te geven voor hun idealen. Maar waar zij die keuze maken, kunnen hun slachtoffers dat niet.

Charlie Hebdo en de rest
Charlie Hebdo verspreidt aan haar lezers een boodschap. Eentje die tegen alle normen en waarden van IS ingaat. Daarom kreeg zij IS op bezoek. Een aantal medewerkers heeft hun boodschap met het leven moeten bekopen. Zonder deze keuze te hebben gemaakt, sterven zij voor hun idealen. Hollande, de president van Frankrijk, maakt de keuze om te vechten voor de Franse idealen. Hij heeft de oorlog verklaart aan IS, Hollande maakt daarmee de keuze voor de Franse soldaten. Zij wagen hun leven voor een vrij en veilig Frankrijk.

Het grote verschil tussen slachtoffers en IS-volgers is de eigen keuze. De concertgangers in het Bataclan kregen nooit de keuze. Ze wisten niet dat ze gingen sterven voor hun idealen, dat ze voor iets zouden sterven dat voor hen zo natuurlijk aanvoelde. Gelijkheid, vrijheid en broederschap waren hun waarden. Daar werden zij voor gedood. Met in hun laatste adem die ze uitbliezen de verbazing dat er mensen bestonden die hier tegen zijn.

Wat als..?
Wat als ik in het Bataclan had gestaan of in dat Franse cafeetje? Als ik slachtoffer was geworden van IS? Zonder het ooit van plan te zijn, was ik dan gestorven voor mijn geloof, mijn normen en waarden.

Ik ben geen held. Ik ga anoniem achter een computer zitten en vertel wat ik denk over IS, maar bijna niemand weet wie het meisje is dat die woorden typt. Ik ken mezelf. Als IS voor mij stond en mij een keuze zou geven, kies ik voor hen. Ik kies voor een beweging die ik verafschuw, in plaats van een kogel door mijn schedel. Omdat ik geen held ben. Omdat ik niet durf te sterven voor mijn idealen. En jij? Wat zou jij doen?