Zoals je eerder hebt kunnen lezen is Jurassic Park mijn favoriete jeugdfilm aller tijden. Mijn verwachtingen voor Jurassic World waren dus hooggespannen. Ik kan met een opgelucht hart zeggen dat Jurassic World een topvervolg is.

Dat heeft een beetje te maken met nostalgie. Nostalgie is het goede gevoel dat je krijgt wanneer je bijvoorbeeld een film kijkt uit je jeugdtijd of een liedje hoort van vroeger. Omdat je dit als kind leuk vond roept het nu weer goede herinneringen op.

Je kijkt door een roze bril, want misschien is dat liedje wel helemaal niet zo leuk of die film niet zo goed (dit geldt voor Jurassic Park overigens niet, dat is de beste film ooit gemaakt). Maar omdat het die gevoelens bij jou oproept heeft het voor jou een speciale betekenis. Nostalgie is daarom lastig wanneer een regisseur een vervolg maakt op een geliefde film.

Zo dus ook bij Jurassic World. Ik ging erheen met die roze (3D) bril op. Toen ik de oude soundtrack van Jurassic Park in deze nieuwe film hoorde kreeg ik kippenvel van nostalgie. Zo erg zelfs dat ik JW ging vergelijken met JP en dat is niet eerlijk. JP is in mijn beleving namelijk in alle opzichten beter, omdat er zo veel jeugdherinneringen aan vast zitten.

Na het zien van Jurassic World heb ik Jurassic Park nog eens gekeken. Wat blijkt, Jurassic Park heeft dezelfde afgezaagde dialogen die Jurassic World heeft en het heeft dezelfde flinterdunne karakters. Voor mijn gevoel was Park alleen beter door mijn herinneringen van mijzelf als dino geobsedeerd jongetje dat bewegende dinosaurussen op het scherm zag.

Toen ik mijn roze bril afzette en er over na ging denken vond ik het juist tof dat World al die dingen van het origineel intact houdt en mijn nostalgische gevoelens opwekt.

Mijn tip, zet af en toe je roze bril eens af dan zie je alles weer in normale kleur. Mijn tweede tip, ga naar Jurassic World ik geef hem 40 uit 50 tanden uit een t-rex bek.