Op een woensdagmiddag sta ik met mijn zusje Lulu op de loopband op het moment dat Bruce komt langs gelopen. We maken een gezellig praatje maar tijd voor een personal training is er godzijdank niet want Bruce moet weg. Braaf maak ik met Lulu de training af en opgetogen rijden we door naar de MacDonalds om de verloren calloriëren te compenseren. Bruce had mij immers verteld dat er in Kipnuggets proteïne zitten, die spierpijn tegen gaan. Dit advies volgen we natuurlijk maar wat graag getrouw op.
Nadat ik me te goed heb gedaan aan het fastfood, waggel ik zelf als een gevuld kuiken richting de voordeur op het moment dat mijn telefoon een bekend geluid maakt. Bruce vraagt of we die avond na zijn werk nog af kunnen spreken, niet te lang omdat hij de volgende dag weer vroeg moet werken. Ik beantwoord zijn smsje positief en ga als een speer richting de badkamer om mezelf voor te bereiden op het weerzien met Bruce.
Volgens de date regels haalt Bruce me thuis op en we stappen in de auto om koers te zetten naar destination unknown. Na een toeristische tour door de stad belanden we aan het Amsterdam Rijnkanaal en daar zitten we in het decor van het kabbelende water, passerende bootjes en seinlichten met een sfeermuziek geleverd door Slamfm op de achtergrond, uren te kletsen. Op een bepaald punt was zelfs ik wel redelijk door mijn gespreksstof heen gekakeld en viel er een aantal keer achter elkaar een stilte.
Terwijl ik even rustig naar de radio luister omdat ik de stilte niet ervaar als ongemakkelijk zegt Bruce tegen mij: ‘deze stilte kun je maar op een manier oplossen.’ Ik kijk hem vragend aan en in slow motion zie ik hem zichzelf op richten uit zijn auto stoel en mijn kant op bewegen. Ik verroer mezelf niet en zie Bruce steeds dichter en dichter bij komen tot op het moment dat ik zijn adem in mijn gezicht voel. Ik kijk hem diep in zijn ogen aan en zie dan hoe hij zijn ogen sluit en nog dichterbij komt. Heel zachtjes en langzaam drukt hij een kusje op mijn lippen. Op het moment dat Bruce zijn lippen van mijn mond afhaalt, blijft er een aangename tinteling op mijn lippen achter. Ik kijk hem aan terwijl hij langzaam weer terug in zijn stoel gaat zitten. Ik weet op dat moment totaal niet wat ik moet zeggen maar begrijp wel dat een opmerking als: ‘Wat een weertje he?’ op dit moment niet gepast is. Maar moet ik nu zeggen tegen Bruce: ‘Bedankt voor de kus’ of ‘Nou, het werd verdomme tijd?’ terwijl ik nadenk over een gepaste oneliner besef ik dat daden meer zeggen dan woorden. Plotsklaps ontwaakt de Nasty Nancy in mij en voordat ik haar tot halt kan roepen, trek ik Bruce mijn kant op om zijn eerste kus even dunnetjes over te doen.
Bruce is lekker warm, hij ruikt zo lekker, zijn haar ruikt fruitig en zijn lippen zijn heerlijk zacht. Bruce kust me met gevoel en is godzijdank niet zo’n verschrikkelijke wasmachine of kwijlbek waarmee je vroeger moest dealen op de middelbare school. Ik besef mezelf dat ik hier te maken heb met een ware passion kisser en probeer ook mijn beste zoenmoves uit de symbolische kast te trekken. Terwijl we er op los zoenen alsof het een lieve lust is, verstrijkt de tijd met vlotte schreden. Op het moment dat Bruce en ik als een postzegel van een enveloppe losweken, is het niet Slamfm meer die de achtergrond muziek verzorgt maar zijn het de vogeltjes die vrolijk fluiten.
Werkse Bruce!