Videoboodschap na Parijs
De woorden van de man hoor ik nog altijd. Zijn slechte Engels, het donkere geluid van zijn stem en vooral zijn ogen. Koud en emotieloos vertelde hij zijn bericht. Hoe blij hij was dat de aanslag in Parijs gelukt was. Dat dit de straf was van Allah en dat dit zeker niet de laatste straf zou zijn. IS was nog niet klaar met de westerse wereld. Maar niet alleen de westerse wereld moet oppassen voor IS, ook het Midden-Oosten is niet veilig voor de straffen van IS.

Verzet tegen IS
In Dabiq vond ik een artikel waarin het gruwelijke verhaal van een Syrische man en zijn gezin vol trots werd verteld. De Syrische militair had namelijk, samen met de legers van andere landen, IS uit het land proberen te verdrijven. Hij deed dat door bommen te gooien op IS-doelwitten. Daarmee had de man tegen de Islamitische Staat gekozen en die keuze heeft hij en zijn gezin met het leven moeten bekopen. Nog altijd zie ik de verminkte lichamen van de man en zijn zoontje als ik mijn ogen sluit.

Trots?!
De ‘helden’ die deze gruweldaden uitvoeren, zijn natuurlijk positief over de aanslag in Parijs. Net als over alle andere acties en de vele doden die zij inmiddels op hun geweten hebben. Deze trots lees je terug in elke uitgave van Dabiq, bijvoorbeeld in een diepte-interview met een hoge pief van IS. Aan het einde van het interview blijkt dat deze man inmiddels dood is. Gedood terwijl hij mensen vermoordde die zich niet bij IS wilden aansluiten. Een heldendood, zoals Dabiq het noemt. In elke uitgave van Dabiq kun je tenminste één zo’n interview vinden.
Er worden vaak kleine jongetjes gebruikt als zelfmoordterroristjes. Zij worden niet genoemd. Nee, het is de commandant die de lof ontvangt en de ‘held’ is. Want hij heeft de keuze kunnen maken, dat tienjarige jongetje niet. Die heeft altijd gedacht dat het leven zo hoort te zijn.

Onbegrijpelijk
De kromme gedachtegang van IS schokt mij. Hoe zij sterven een eer noemen, hoe zij het verminken en doden van mensen een goede zaak vinden. Hoe hebben zij het ooit zo ver laten komen? Hoe kunnen zij deze boodschap aannemen en zich verlagen tot deze acties? Ik kan het niet snappen, ik wil het niet snappen.

Toch zijn er mensen die niet in een door IS bezet land wonen en die zich bij de organisatie aansluiten. Zij snappen de kromme gedachtegang van deze mannen. Zij zien waarde, in plaats van een gruweldaad, in de aanslag in Parijs. Zij willen hun leven geven voor de Islamitische Staat. Voor die boodschap van haat sterven zij. Als ik mag kiezen sterf ik liever met liefde in mijn hart dan te moeten leven met haat.