Na op het randje van de dood gebalanceerd te hebben in de sportschool ging ik met lood in mijn sneakers een week later weer trainen bij Bruce. Ik werd gelijk onderworpen aan een meting waarbij mijn vet- en spierpercentage gemeten werd. Ach, de ongemakkelijke situaties waarin je schaamtevol moet bekennen dat je door die donkere kleding tien kilo lichter lijkt maar in werkelijkheid niet bent, was hiermee ook direct passé. Na de meting is Bruce volledig op de hoogte over de ins- en outs van mijn bodymassa en gaan we aan de slag met mijn trainingsschema.

Al snel stoor ik me ontzettend aan het feit dat de machtsverhoudingen in onze prille verstandshouding zo enorm verstoord wordt door het feit dat hij een expert is op het gebied van sport en ik daarentegen het woord sportief niet eens in mijn dagelijkse vocabulaire heb opgenomen. Daarnaast is het nogal een uitdaging om indruk te maken op je personal trainer als het zweet samen met je zorgvuldig aangebrachte foundation van je kop af gutst en je sex appeal ver te zoeken is op het moment dat je je kanten ondergoed hebt moeten verruilen voor een sportbh. Terwijl ik naar adem sta te smaken tussen de oefeningen door, besluit ik daarom dus ook standvastig dat onze fling in de sportschool geen kans heeft op ontwikkeling.

Na eerst weken lang mails naar elkaar te hebben gestuurd, zijn Bruce en ik inmiddels over gegaan op het versturen van short text messages die alles behalve short zijn. Terwijl de eeltplekken bijna op mijn duim verschijnen door het samenvatten van mijn dagelijkse belevenissen totdat mijn telefoon aangeeft dat de maximum lengte van het bericht is bereikt, besef ik dat ook deze vorm van communicatie niet veel voortgang in de situatie teweeg brengt. Ik gooi daarom uiterst voorzicht een spreekwoordelijk balletje op over een mogelijke date maar Bruce is overduidelijk beïnvloed door het matige spel van Ajax, want ook hij weet de bal ineens niet aan te nemen. Ik besluit teleurgesteld tijdelijk vrede te nemen met de situatie zoals die nu is, omdat een herevaluatie van Bruce zijn communicatie uiterst noodzakelijk is.

Waarom wil Bruce niet met mij op date maar is hij wel dagelijks verantwoordelijk voor de overbelasting van mijn telefoon? Ziet Bruce mij als de kat en kijkt ie me uit de boom? Of wil Bruce niks anders dan een penvriendin om platonisch zijn kommer en kwel mee te delen en is dat alles wat er uit te halen valt?

Ik bespreek de kwestie met Bunny in bed voor het slapen gaan onder het genot van een heerlijk toastje met zalm. Onder grote druk weet zij mij zover te krijgen dat ik een no-nonsens bericht naar Bruce verstuur waarin ik hem recht op de man af vraag of hij met mij op date wil. Nog niet één seconde na het versturen van het bericht sterf ik duizend doden van schaamte. Waarom moest ik mezelf nou weer in zo’n kwetsbare positie zetten onder het motto no guts, no glorie? Als een gek spring ik uit bed bij Bunny en ren ik als een nicotine junkie van het eerste uur naar mijn vertrouwde pakje sigaretten om vervolgens met trillende vingers en heftige halen mijn zelfbeheersing weer langzaam aan te voelen terug te keren. Op het moment dat ik Bunny naar haar keel wil vliegen omdat deze hele situatie ontstaan is door haar verdorven invloed, maakt mijn telefoon een geluid dat ik herken uit duizenden. De vlammen van woede in mijn ogen zetten zich om in een schamper wakkervlammetje van angst. Het angst vlammetje zet zich binnen een oogwenk om in een groot vreugdevuur als ik lees dat Bruce weldegelijk open staat voor een date met mij. En zo geschiedde dan ook dat ik nu naar Bruce zit te kijken terwijl we met flinke kilometers per uur over de snelweg razen, on our way to glorie!