Er was eens een meisje dat, nadat haar ouders gingen scheiden, in groep vijf naar een nieuwe school moest. Ze was een verlegen meisje met blonde haren dat niet graag opviel. Naar een nieuwe school gaan vond ze erg eng maar vol goede moed liep ze samen met haar broertje aan haar moeders hand naar de nieuwe school toe. Ze kwam in een grote klas, wel 31 kinderen! Dat was natuurlijk helemaal spannend, maar haar moeder stelde haar gerust: “Veel kinderen betekent dat je veel nieuwe vriendinnetjes kan maken!” Dus ging het meisje met de lange blonde haren vol goede moed de klas in.
Het was stil in de klas toen ze binnenkwam. Vele ogen keken haar aan. Haar onderlip begon iets te trillen en eigenlijk wilde ze weer naar haar oude klas terug, waar haar vriendinnetjes ook waren. Helaas kon dat echt niet. Ze ging op een plek zitten die al vrij gemaakt was voor haar. Toen ze ging zitten schoof de jongen die naast haar zat snel een beetje op. Het blonde meisje schrok.
De ochtend kroop voorbij. Veel dingen gingen anders dan ze gewend was. Er zat een meisje in dat door de les schreeuwde, een jongen die op rare momenten zomaar dingen riep en een kale jongen die boos naar haar keek. Eindelijk was het tijd voor de pauze. De kale jongen kwam naar haar toe: “Hey, is dat jouw broertje?” vroeg hij terwijl hij wees naar de jongen met de mooie rode krulletjes. Het meisje was blij dat iemand met haar kwam praten. “Ja!” zei ze, “dat is mijn broertje”. “Nou…” zei de kale jongen, “Hij heeft al net zo’n varkensneus als jij!”. Hij liep lachend weg met zijn vrienden. Het meisje bleef verbaast en met tranen in haar ogen achter. Na schooltijd kwam haar moeder haar ophalen. “Was het leuk vandaag?” vroeg ze. “Ja mam”, antwoordde het meisje trouw. Ze wilde niet laten weten wat er was gebeurd omdat ze het gevoel had dat dit haar eigen schuld was. Zo ging haar eerste dag op de nieuwe school. Beter werd het helaas niet. Gepest, getreiterd en regelmatig in tranen naar huis.
Op de middelbare school ging het ook zo. Het blonde meisje werd ouder en wijzer, maar de littekens op haar hart werden er ook meer en meer. Steeds werd ze een beetje harder, steeds vergaf ze anderen minder snel. Het verlegen, blonde meisje dat altijd lachte, lachte niet meer zo veel en was niet meer zo vrolijk. Plezier in school was er niet meer en de littekens die het pesten hebben achter gelaten zullen nooit weg gaan. Voor dit zal het verlegen blonde meisje, dat niet graag opvalt, deze mensen nooit vergeven. Ze hoopt tot op de dag van vandaag dat de pesters ooit door zullen hebben wat ze hebben gedaan. Ze hoopt dat zij dit ooit zullen lezen
Gewoon zomaar een meisje dat ik goed ken? Ja en nee, dit meisje ben ik…