Ik ben brak. Als ik dit schrijf vraag ik mij af waarom ik niet in bed lig (goede reden voor hoor: als ik nu ga slapen is de jetlag morgen erger). Die laatste dag en de reis terug waren best zwaar.

We moesten vroeg klaarstaan met onze koffers, om vervolgens naar New Yorkse traditie in een taxi te stappen. Dus dat toeristendingetje kan ik ook afstrepen! De taxi bracht ons naar de bezoekersingang van de Verenigde Naties, waar het spreekwoordelijke vuurwerk zou moeten gaan gebeuren. Na de gebruikelijke beveiligingsdingen, shoppen in de souvernierwinkeltjes van de VN en een bakje koffie, gingen we richting de conferentiezaal waar de afsluiting zou plaatsvinden. Misschien klinkt dat heel gek: een afsluiting op een vroege ochtend, dus laat ik het even uitleggen.

De VN heeft elk jaar een soort jaarthema. Dit jaar was het jaar van de Coöperaties, en dat jaar werd gisteren en vandaag afgesloten met onder andere het samenstellen van een jongerenstatement en een soort presentatieronde over coöperaties en voedselbescherming. Dat laatstgenoemde was de opener van 19 november. En geloof me, dat is best zware kost als je niet zo best geslapen hebt en tegen een lange vliegreis naar Nederland aankijkt. Na dat onderdeel en een lunchpauze, kwam het onderdeel waar wij naar uit hadden gekeken: een interactieve discussie over het jongerenstatement. World=U is een perfect voorbeeld van een succesvolle coöperatie, en we waren er helemaal klaar voor om dat ook uit te dragen. Een van onze groepsleden, Jorg, zat in het panel en mocht daar een toelichting geven over World=U. Met een kleine guerrilla-actie wisten we de mensen meteen duidelijk te maken met wie ze hier te maken hadden, en de presentatie van Jorg was duidelijk uiteengezet en droeg onze boodschap goed uit.

Omdat de presentaties van de andere panelleden over het algemeen wat uitliepen, hadden we na het eerste onderwerp geen tijd meer om over dat onderwerp te discussiëren. Dus door naar onderwerp nummer twee. Daarover mochten we wel vragen stellen, maar dat verliep ook niet helemaal vlekkeloos. We hadden gehoopt op dat punt echt wat meer interactie te krijgen, maar dat bleef een beetje achter. Gelukkig hadden we na afloop van de gesprekken genoeg tijd om de panelleden en mensen in de zaal nog even persoonlijk aan te spreken. We zijn gaan netwerken, hebben flyers uitgedeeld en e-mailadressen uitgewisseld. We hebben er dus zeker het maximale uitgehaald, en daar ben ik best trots op.

Maar dat was alweer het einde van het avontuur in New York. Ik kan niet zeggen dat ik het erg vond om naar huis te gaan, maar New York achterlaten was niet leuk. Gelukkig zit er dan een groep van 18 andere jongeren met hetzelfde gevoel in dezelfde bus en algauw ging het niveau van 'Het Is Een Nacht' tot 'Bohemian Rhapsody', en maakten we het met z'n allen weer gezellig. Na een massale omkleedpartij op het vliegveld (want in pak het vliegtuig in stappen vonden we niet allemaal even fijn), inchecken en eten, was het tijd om weer richting Nederland te gaan. We vlogen laat en slapen in een vliegtuig met redelijk veel turbulentie en herriemakende en draaiende mensen om je heen, is niet ideaal. Vandaar dat ik nu dus ook zo brak ben.

Op Schiphol aangekomen namen we met veel gelach weer afscheid van elkaar, om ieder weer naar de eigen regio te gaan.

Er is in de week een hechte groep van mensen ontstaan. Ik voelde me in de trein terug net een schizofreen die 18 alter ego's verloren was. De rust begint me nu alweer te vervelen, ik hoop dat we elkaar weer snel zullen zien.

En als ik toch sentimenteel aan het doen ben: ik wil heel graag de groep mensen van World=U New York bedanken. Voor de steun tijdens de moeilijkere tijden (Uche uche migraine uche uche) maar ook voor de lach, het gezang, de gezelligheid, de vrolijkheid en de gedeelde ervaringen, die extra bijzonder waren omdat ik ze met jullie kon delen. Natuurlijk ook een Big thanks aan de Rabobank, het WNF en Nederland in Dialoog. Als jullie dit project nooit gestart hadden… Had ik niks gemist omdat ik er niets van had geweten, maar toch, dit had ik echt voor geen goud willen missen. Olga, Margit en Lieke, bedankt voor jullie luchtige begeleiding en het laten rollen van dingen. Zonder jullie was het vast chaos geworden. Zo. Mocht ik ooit een Oscar winnen heb ik mijn speech al bijna klaar!

Het project van World=U Almere is afgelopen, World=U New York nu praktisch ook, maar World=U zelf zal voorlopig lekker doorgaan. En wij zullen doorgaan de boodschap te verspreiden. Yes we do have dreams!