Een jongen in een rolstoel of een meisje met een blindengeleidehond. We kunnen zien dat hij niet kan lopen of dat zij blind is. Maar wat nu als je een beperking hebt, die anderen niet kunnen zien? Stel je voor dat je autisme hebt. Je begrijpt de sarcastische grapjes van anderen niet of je kan alle informatie die binnenkomt niet goed ordenen. Dingen die in jouw hoofd afspelen en anderen niet kunnen zien. Houden mensen zonder autisme daar wel rekening mee?

Als ik op het treinstation ben, merk ik dat mijn gevoel zegt van niet. Mensen met een lichamelijke beperking kunnen reisassistentie aanvragen. Voor blinden en slechtzienden is het station toegankelijk gemaakt door geleidelijnen aan te brengen en er staat braille op de incheckpalen. Ik vraag me af hoe het is als je autisme hebt en hier voor de eerste keer staat. Er komt allerlei informatie op je af, zoals treintijden, sporen en stations. Wat doen eigenlijk al die rennende mensen? Is er iets ergs aan de hand? Eindelijk heb je uitgevonden dat je op spoor 4 moet zijn, maar dan wordt er omgeroepen dat jouw trein op spoor 10 aankomt. Je hoofd lijkt bijna te ontploffen door de tornado aan informatie in je hoofd. Kan het voor hen niet ook gemakkelijker gemaakt worden?

Niet alleen op het station valt het mij op dat mensen zich minder bezighouden met onzichtbare beperkingen. Ook tijdens sociale activiteiten, zoals het sporten. Ken je die jongen in je voetbalteam, die tijdens de teambespreking niet stil kan staan en afwezig lijkt? De trainer spreekt hem er hard op aan. Hij lijkt ongeïnteresseerd, maar zijn gedachten gaan van hot naar her. Iets wat we aan de buitenkant niet kunnen zien. Soms moeten we verder kijken dan alleen de buitenkant, zodat we op de juiste manier met elkaar om kunnen gaan.

Foto: Cartoon informatie