Ze had een aandoening, alleen wist ik niet meer hoe het heette. Ze had witgeel haar en was erg bleek. Voorzichtig pakte ik mijn telefoon en googelde het, het was albinisme.

Snel legde ik mijn telefoon weg en probeerde de andere kant op te kijken. Ik zag dat ik niet de enige was die belangstellend keek, het meisje tegenover mij deed hetzelfde. Dit meisje keek alleen niet, maar was echt aan het staren. Ook in het gangpad stonden enkele mensen haar aan te staren. Er waren zelfs twee meisjes die over het meisje praatten, waarvan de een zelfs wees. Ik weet niet of het meisje door had dat zij werd aangekeken, het viel mij wel op en ik voelde het zelfs. Ik had het gevoel dat niet alleen zij, maar ook ik bekeken werd.

Natuurlijk snap ik dat je wel even opkijkt als je iemand ziet die er anders uitziet dan normaal. Wat ik mij wel afvraag is: waar ligt de grens? Ik vind het niet kunnen als mensen ongestoord blijven staren of zelfs gaan wijzen. Het is niet alleen onbeleefd, het is ook niet leuk voor dat meisje. Stel je voor dat jij haar was of misschien iets bijzonders had en veel mensen zitten jou aan te staren, zou jij dit leuk vinden?

Plaatje: Asierromero – Freepik.com