Mijn verhaal
Inmiddels is het ruim een halfjaar geleden, maar de gebeurtenis kan ik nog beschrijven tot in het kleinste detail. Een collega wilde wat gaan drinken en vroeg of ik mee wilde. Hoewel ik wist dat hij aardig handtastelijk kon zijn, ook richting mij, had ik ingestemd. We hadden immers afspraken gemaakt, hij zou zijn handen thuis houden. Maar die afspraak heeft hij die nacht geschonden. Hij ging verder dan ooit. Want ik was hem nog een “laatste keer” schuldig.

Ik wist niet wat te doen met de situatie, de café-eigenaar had niets door en wij zaten alleen in het rokershok. Hij was een brede, goedgetrainde militair. Hoe kon ik hem ooit van mij afhouden? Iemand die het volk moest beschermen, viel nu mij aan. Iemand bij wie ik mij veilig moest voelen, maakte dat ik mij nog altijd niet veilig voel.

De feiten
We krijgen allemaal seksuele voorlichting op school. We leren om condooms te gebruiken, we weten wat soa’s zijn en welke anticonceptie er bestaat. Onze ouders vertellen over schimmige figuren in bosjes, potloodventers en oude viezeriken. Maar de meeste aanrandingen en verkrachtingen worden niet gepleegd door een onbekende. Het overgrote deel kent de dader.

Bijna een kwart van het seksueel misbruik wordt gepleegd door de (ex-)partner. Ook een buurtgenoot, collega en vage kennis eindigen hoog op deze ‘ranglijst’. En toch worden we allemaal gewaarschuwd voor de man in de struikjes.

Veel van de verkrachtings- een aanrandingszaken worden om deze reden ook niet aangegeven bij de politie. Om dit in concrete cijfers uit te drukken: 2 op 100 Want je wilt geen aangifte doen tegen je vriend(in) of buurman. Ook is het moeilijker om ‘nee’ te zeggen als je de persoon kent. Want wat als hij boos wordt of wat als hij dan iets doorverteld?

#zeghet
Juist daarom is de hashtag-actie begonnen. Omdat het onderwerp gemeden wordt, vanwege het levensgrote taboe dat er op rust. Maar als de politie alle verhalen zou horen, krijgen veel meer plegers de straf die ze verdienen. En daarmee kun je het aantal slachtoffers ook beperken. Dan zullen er hopelijk minder meiden zijn die, net als deze dame in het NRC, vertellen: “Ik zei ‘nee’, ‘heel even’ zei de jongen.”