Vroeger
Oh de sneeuw ziet er prachtig uit. Ik herinner me nog goed hoe opgewonden en blij ik als klein meisje was, als de wereld haar witte deken om had geslagen. Hoe ik niet kon wachten om naar buiten te gaan, om later met rode wangen en natte kleding rillend van de kou weer binnen te komen.

Ik weet nog dat we met z´n vijven met de slee naar school gingen als er genoeg sneeuw lag. Mijn grote broer trok de slee. De kleinste twee zaten op de slee en mijn zus en ik dansten eromheen. Sneeuwballen gooiend naar elkaar of de jongsten zover proberen te krijgen dat wij op de slee mochten.

En nu
Maar de tijd van sneeuwpoppen, sneeuwballen en sleeën is voorbij. Het zorgeloze meisje dat ik vroeger was, zag een prachtig witte wereld. De vrouw die ik nu ben, ziet al verschillende horrorscenario’s in haar hoofd bij het vallen van de eerste sneeuwvlok. Sneeuw staat nu gelijk aan gladheid, kou en rotzooi. Geen van allen een prettige gedachte als de vlokjes de grond raken.

De gladheid die zorgt dat ik een half uur eerder op moet staan, omdat mijn ik bijna niet meer op mijn fiets durf te stappen. De kou die mijn handen rood doet uitslaan en totaal gevoelloos maakt. De rotzooi die het in huis geeft, maar bovenal de rotzooi die de sneeuw geeft op het spoor.

Hoe sneeuw van een droom naar een nachtmerrie is gegaan weet ik niet. Het is gebeurd en ik kom er niet meer vanaf. De sneeuw brengt geen plezier, warme chocolademelk of gezelligheid meer. Nee, sneeuw is gewoon een nog vervelendere vorm van regen.