Dit weekend leek het wel alsof het nationale ‘wees-een-klootzak’ dag was. Ik had er last van, maar ik was niet de enige.

Ligt het aan mij of denken veel te veel mensen de laatste tijd alleen maar aan zichzelf?
Of ben ik zo ouderwets opgevoed? Aangezien ik wel aan anderen denk, wel iets voor anderen overheb en om ze geef. Ik heb namelijk al wel vaker tegen me horen zeggen dat dat niet meer van deze tijd is. Ik geloofde dat nooit, vond het onzin. Is het onzin?

Van het weekend was er een dag waarbij bij veel mensen van alles fout ging omdat anderen hen lieten stikken. Ze kregen te horen: “Nee, ik kom niet. Zoek het maar uit”, of er kwam niet eens een berichtje en je kon de hele dag gaan zitten wachten en er uiteindelijk achter komen dat dat voor niets is.

Het valt me vooral hier op, waar ik woon. Het is stoer om asociaal te zijn: je krijgt er vrienden mee. Ik kan me dat dus echt niet voorstellen. Wat is er zo leuk aan om anderen te irriteren? Wat is er zo leuk aan om je niet te kunnen beheersen (tegenover meiden of irritaties)? Waarom is dat zo stoer? Kan iemand mij dat uitleggen?

Ik, en meerderen met mij, beginnen al de neiging te krijgen om een ‘hoe-doe-je-normaal’ cursus te starten. Een soort SoVa-training, niet voor mensen om MEER zelfvertrouwen te krijgen en aan jezelf te denken maar om juist MINDER aan jezelf te denken. Dat blijkt moeilijker te zijn tegenwoordig.

Zouden we wat normen en waarden betreft niet gewoon 50 jaar terug in de tijd moeten gaan? Wordt iedereen daar niet een stuk gelukkiger van?

We weten dat het niet haalbaar is, maar het idee zou leuk zijn.. Dus.. zegt het voort: Wees aardig voor iedereen en help je medemens waar je kan.

Foto: Tonia C. Harisson