Ik stop omdat

Ik stop niet vanwege mijn gezondheid of geld. Ik stop vanwege mijn vriend. Hoe vervelend is het als je elke keer na het roken kauwgom aangeboden krijgt, als je weet dat er na jouw sigaret minstens een kwartier geen zoenen is.

Hij had er begrip voor dat ik rookte. Hij kwam ook niet met het idee om te stoppen, dat deed ik. Het gevoel dat ik hem zo misschien aan het roken zou krijgen, kon ik niet van me afschudden. Dat hij straks misschien longkanker, een herseninfarct of hartaanval zou krijgen door mij. Ik wilde niet dat hij begon of met mij meerookte en dus stopte ik.

Stoppen

Dat stoppen ging alleen niet zo soepel. Terwijl ik de rook uit mijn longen blies, vertelde ik dat ik wilde stoppen met roken. Niemand geloofde het, zoiets zeg je niet met een sigaret in je hand. Toen mijn pakje op was twijfelde ik. Moest ik nu echt stoppen of kon ik er nog ééntje kopen?

Die ene zou leiden tot een tweede, derde en vierde. Dat moest niet gebeuren. Zo werd zondag 10 januari mijn laatste dag als roker. Inmiddels zijn er een aantal dagen verstreken. Ik heb weinig last van ontwenningsverschijnselen. Dat is natuurlijk prettig, maar onbewust plan ik mijn rookmomentjes nog altijd in. De planning en alle gedachten die erbij horen, stop ik niet zomaar.

Gedachten over een sigaret. Hoe je longen een beetje jeuken bij de eerste sigaret die je 's ochtends neemt, hoe de saaie momenten heel wat leuker werden met een sigaret en vooral het wachten op de trein bij een overstap werd een heel stuk beter.

Maar ik ben gestopt. Dus geen jeukende longen meer, geen saaie momenten die opgevrolijkt worden met een sigaret en geen overstappen meer die ik rokend door breng. En zo erg vind ik dat niet.

Want mijn vriend is zoveel meer waard en zoveel beter dan al die pakjes sigaretten die ik gekocht heb. En hij niet alleen. Mijn leven, mijn gezondheid zijn mij te veel waard om te roken. Misschien doe ik het dan toch wel een beetje voor mezelf.