Verlangen naar niets, verlangen naar alles. Ik wist niet meer wat ik wilde. Ik wilde iets voelen, maar tegelijkertijd wist ik dat als ik mijzelf toeliet te voelen ik zou verdrinken in mijn verdriet. De pijn die ik elke dag wegmoffelde onder een keurig masker, de pijn die niemand zag en iedereen negeerde. Ik ook. Maar het monster kwam eens in de zoveel tijd uit zijn hol gekropen en schreeuwde, brulde, verwonde mij. Ik kon niet meer, mijn depressie nam het over. Nam elke keer een stukje van mij mee tot ik leeg was. Tot ik er niet meer was.
Het leven was een vijand geworden die mij elke dag weer uitdaagde tot een gevecht. Ze daagde me uit om mijn warme dekens weg te slaan, om te praten en bovenal om te leven. Ik ging de strijd aan, maar wist dat ik verliezen zou. Misschien niet vandaag of morgen, maar laat het dan alsjeblieft overmorgen zijn!
De depressie omarmde ik met een vreugde die ik nauwelijks meer kende. Het gevoel om die uitweg te hebben. Ik heb de macht! Ik kan tenslotte kiezen of en wanneer ik ga. Niemand die dat van mij af zou pakken. De rust, het verlangen naar niets werd erger. Dag in, dag uit. Tot er geen dag meer was. Niet voor mij, de dood had mij nu. Ik had rust, ik was in het licht en was vrij.
Te ver..?
Die vrijheid, die rust, dat licht zocht de schrijver Joost Zwagerman al jaren. Maar tevergeefs. Op een donkere nacht in september maakte Joost een einde aan zijn leven. Hij verliet deze wereld en liet ons reddeloos verloren achter. Geen regels meer die hij op papier zal zetten… Zijn prachtige boeken, bundels en pamfletten zouden nooit meer een nieuw broertje of zusje mogen omarmen.
De ironie is dat dit de man was die brak door de zelfmoordpoging van zijn vader en beste vriend. Hij noemde het een no-go-area. Zelfdoding was iets waar hij constant mee zou vechten, maar hij zou winnen! Joost wilde niet dood, maar de wanhoop en paniek dreven hem tot daden die niet bij hem hoorde. Het was niet Joost die zelfmoord pleegde, het was de depressie die hem vermoorde.
Joost Zwagerman is niet meer onder ons. Hij niet en ook die jongen niet die in diezelfde week sprong of de SBS-presentatrice die een einde maakte aan haar leven. Drie doden in een week, drie zelfmoorden. De wereld kon de drie niet meer houden. Ze zijn heengegaan met de hoop hun rust en licht in het leven hierna te vinden. Om hun verlangen naar niets uit te laten komen, een leven zonder depressie.
Liefde is een platitude en daarom ook zo mooi
Dat ik mocht niet-bestaan dat kwam door jou.In mij is die dood verdreven door de onmogelijkheidopnieuw met jou te leven. Hoogstens ben ik zieken schrijf ik om de ziekte naam te geven. Hoehopeloos dit is, het brengt je niet terug naar mij.Wat blijft is de ziekte, de ziekte die heet jij.(p. 39, Joost Zwagerman)