Truus en Hans, zo heten mijn overgrootouders. Hoe ze elkaar ontmoet hebben? Het waren buren. Zo ging dat vroeger, je trouwde met het eerste het beste buurmeisje in je dorp. Maar nu…

Er valt tegenwoordig heel veel te kiezen in onze maatschappij. Niet alleen op materieel gebied, maar ook op het terrein van werk, relaties, reisbestemming en politiek. Zelfs als het gaat om geslacht of op de manier van dood gaan, er valt er te kiezen. Alle keuzes die we maken dragen bij aan de realisering van ons doel. Je selecteert, weegt af en sluit compromissen. Want niet al je voorkeuren gaan even goed samen. Je kiest voor kinderen en een carrière, je verlangt naar rust, maar ook de faciliteiten van een stad. Je kiest wijn, maar moet er water bij doen. Bij elke keuze die je maakt laat je er een heleboel vallen. Hoe meer keuzemogelijkheden, hoe meer dingen er zijn die je niet kunt kiezen. Dus hoe meer je moet opofferen.

En hier stuiten we dus op een van de paradoxen uit het hedendaagse leven: Hoe meer keuzes je hebt, hoe sterker je de beperking van het leven voelt. Absoluut gezien kun je steeds meer kiezen, maar relatief gezien steeds minder. Er blijven steeds meer films onbekeken, blogs ongelezen, muziek onbeluisterd en levens ongeleefd.

Je zou dus kunnen zeggen saai, dat leven van die oudjes, maar wel lekker makkelijk en probleemloos. Moeten we wel alleen maar meer en meer willen? Of is tevreden zijn met wat we hebben niet gewoon veel makkelijker, beter en slimmer…